عزاداری برای امام حسین(ع) و آیه ۱۴۵ آل‌عمران: تفاوت میان نسخه‌ها

 

آیه‌ ۱۴۵ سوره آل عمران در تضاد با عزاداری نیست. این آیه دلالت بر این دارد که مرگ حق است و در زمان خودش محقق می‌شود. اما عزاداری اعتراض به این نیست که چرا مرگ تحقق پیدا کرده است، بلکه نوعی ابراز اندوه و ناراحتی برای بازماندگان است. بخصوص آنکه امام حسین(ع) با آن وضع فجیع شهید شد و همین سبب می‌شود عزاداری برای آن حضرت بسیار گسترده‌تر و ماندگار تر شود. برای عزاداری امام حسین(ع) روایات زیادی آمده است و از آیاتی از قرآن هم می‌توان برداشت‌هایی کرد که اصل عزاداری اشکالی ندارد.   

== مستندات عزاداری ==

۱. {{قرآن|ذَٰلِكَ وَمَن يُعَظِّمْ شَعَائِرَ‌ اللَّـهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ|ترجمه=اين است [فرايض خدا] و هر كس شعاير خدا را بزرگ دارد در حقيقت، آن [حاكى‌] از پاكى دلهاست.|سوره=حج|آیه=۳۲}} شعائر جمع شعیره یا شِعار به معنای علامت است<ref>ابن منظور، لسان العرب، بيروت، دار الفكر- دار صادر، سوم،۱۴۱۴ ق‏، ج۴،ص۴۱۴.</ref>. در حقیقت تمام آنچه در برنامه‏‌هاى دينى وارد شده و انسان را به ياد خدا و عظمت آئين او می‌‏اندازد شعائر الهى است و بزرگداشت آن نشانه تقواى دلها است و شعائر اختصاصی به اعمال حج یا صفا و مروه یا قربانی حج و ... ندارد. [[شاه ولی الله دهلوی]] از علمای [[اهل سنت]] بر این باور است که شعائر به طور کلی امور ظاهری حسی‌اند که بواسطه آنها خداوند عبادت می‌شود و معظم شعائر هم قرآن، کعبه، نبی و نماز است<ref>دهلوی، شاه ولی الله، حجه الله البالغه، بیروت، دارالجیل، اول، ۱۴۲۶ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref>. [[علامه طباطبایی]] هم در [[تفسیر المیزان]] معتقد است شعائر الهی عبارتست از آنچه انسان را به یاد خدا انداخته علامت و نشانه‌ای است بر خداوند<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان فیول تفسیر القرآن، قم،انتشارات اسلامی، پنجم، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۴۰۷.</ref>. برپایی جلسه‌ی عزاداری که در آن قرآن خوانده می‌شود و از خداوند و معارف اسلامی گفته می‌شود و مردم به مسایل دینی دعوت شده و برای طاعت خدا و تقرب به او به یاد اهل بیت پیامبر، اولیای خدا و شهیدان راه اسلام افتاده مصیبت‌های آنان را یادآور می‌شوند چرا از شعائر الهی نباشد. اگر طبق آیات قرآن<ref>حج/۳۶.</ref> قربانی حج از شعائر است پس حتما برگزاری مجالس عزاداری هم جزء شعائر است.  

به لحاظ تاریخی هم از فردای واقعه‌ی دلخراش عاشورا عزاداری در کنار اجساد شهدای کربلا انجام گرفت و پس از آن در کوفه و شام چنانکه در تاریخ طبری(م۳۱۰ق) آمده اهل بیت پیامبر پس از تمام شدن مجلس یزید سه روز بر امام حسین(ع) نوحه سرایی و عزاداری نمودند<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، بیروت، الاعلمی، ج۴، صلی الله علیه و اله و سلّم ۳۵۳.</ref> ادامه پیدا کرد و در دولت آل بویه(۳۲۲ق-۴۴۸ق) به جهت روی کار آمدن حکومتی شیعی شکل رسمی‌تری به خود گرفت. در الکامل ابن اثیر(م۶۳۰ق) آمده در دهم محرم سال ۲۵۲ق به دستور معزالدوله دیلمی مردم مغازه‌ها را بسته و بازار را تعطیل کردند و در خیابان‌ها به عزاداری پرداختند<ref>هم چنین رک: سیر- تاریخی- عزاداری/ www.hawzah.net/fa/Magazine/View/۴۱۸۰/۴۱۹۲/۲۶۶۰۲</ref>.

  | شناسه =  

  | تیترها =  

  | ویرایش =  

  | لینک‌دهی =  

  | اولویت =  

  | کیفیت =