۲٬۱۵۱
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
در دوره غیبت کبری مردم با عرضه احادیث به عالمان محدث از درستی و صحت احادیث منسوب به [[اهلبیت(ع)]] اطمینان پیدا میکردند. | در دوره غیبت کبری مردم با عرضه احادیث به عالمان محدث از درستی و صحت احادیث منسوب به [[اهلبیت(ع)]] اطمینان پیدا میکردند. | ||
راهکار دیگر برای حفظ احادیث، پایهگذاری اجازه حدیث بود. [[محدثان شیعه]] پس از تربیت شاگردان برجسته و با تقوا به آنها اجازه میدادند تا روایاتی که از استادشان شنیدهاند را برای دیگران نقل کنند. این کار نیز باعث میشد که [[سلسله اسناد روایت]] محفوظ بماند و هنگام نقل روایت اینگونه بیان میشد که از استادم شنیدم، او نیز از استادش ... تا راوی که از معصوم شنیده بود. اجازه حدیث فقط به افراد صلاحیتدار علمی و دینی داده | راهکار دیگر برای حفظ احادیث، پایهگذاری اجازه حدیث بود. [[محدثان شیعه]] پس از تربیت شاگردان برجسته و با تقوا به آنها اجازه میدادند تا روایاتی که از استادشان شنیدهاند را برای دیگران نقل کنند. این کار نیز باعث میشد که [[سلسله حدیث|سلسله اسناد روایت]] محفوظ بماند و هنگام نقل روایت اینگونه بیان میشد که از استادم شنیدم، او نیز از استادش ... تا راوی که از معصوم شنیده بود. اجازه حدیث فقط به افراد صلاحیتدار علمی و دینی داده میشد. این روش، جلوی انحراف و سوء استفادههای افراد را میگرفت.<ref>فصلنامه علمی تخصصی علوم حدیث، ش ۱۱، بهار ۱۳۷۸ ه. ش، نویسنده مقاله: ابو الفضل حافظیان، ص۱۳۳.</ref> | ||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} |
ویرایش