صحیح مسلم: تفاوت میان نسخه‌ها

به عقيده برخى از بزرگان جامعه اهل سنت، صحیح مسلم در نوع خود از جهت تدوين حديث و تنظيم ابواب كم نظير است. زيرا نويسنده آن كوشيده است تا در اين دائرة المعارف حديثى بهترين اسلوب را به كار گيرد . فاضل نووى در مقدمه شرح خود از مسلم نقل می‌كند: «من صحيح خود را از ميان سيصد هزار حديث جمع آورى و انتخاب كرده‌ام و اگر اهل حديث دويست سال حديث بنويسند باز هم مدرك و مرجع آنان كتاب من خواهد بود.» مسلم دوازده هزار حديث را از آن مجموع معتبر دانسته است. كشف الظنون می‌گويد: «اگر مكررات صحيح مسلم را كنار گذاريم مجموع احاديث آن 4000 حديث است. علامه نووى در التقريب نيز همين را گفته است. صحيح مسلم در ۸ جزء و مشتمل بر ۵۰ كتاب و ۱۲۰۵ باب است.<ref>جناتی، محمد ابراهیم، ادوار فقه و كيفيت بيان آن،‌ تهران، کیهان، ۱۳۷۴، ص۸۷.</ref>

صحيح مسلم دومين دائرة المعارف حديثى جامعه اهل سنت است و از نظر اعتبار، در رديف صحيح بخارى به شمار می‌آيد. اگر چه بعضى مانند حافظ ابو على نيشابورى صحيح مسلم را بر صحيح بخارى ترجيح داده‌اند.<ref>جناتی، محمد ابراهیم، ادوار فقه و كيفيت بيان آن،‌ تهران، کیهان، ۱۳۷۴، ص۸۷.</ref> علامه نووى در مقدمهء شرح صحيح مسلم بن حجاج نيشابورى می‌گويد: علما بر اين مطلب اتفاق دارند كه پس از قرآن كتابى صحيحتر از صحيح بخارى و صحيح مسلم نيست. و اين نظرى است كه امت اسلامى آن را پذيرفته است .<ref>جناتی، محمد ابراهیم، ادوار فقه و كيفيت بيان آن،‌ تهران، کیهان، ۱۳۷۴، ص۸۸.</ref>

حافظان حديث بر صحيح مسلم انتقادهايى چند داشته‌اند كه از آن جمله است:

۱. گروهى از راويان آن ضعيف است و از نظر علم حديث و درايه، روايات آنها مردود می‌باشد.

۲. نقل حديث از ابو هريره كه در زمان خودش معروف به دروغ‌گويى بوده است و نيز نقل حديث از ابوموسى اشعرى، عمرو بن عاص، عبد الله بن زبير و عمران بن حيطان، كه اينان از منحرفان و دشمنان مغرض امام على(ع) بوده و به دليل غرض‌ورزى و اعمال دشمنى، از جعل حديث و تحريف آن باكى نداشته‌اند.

۳. ظاهر نام كتاب صحيح مسلم می‌رساند كه تمامى احاديث صحيح را جمع آورى كرده است، در حالى كه چنين نيست و احاديث صحيح ديگرى نيز وجود دارد كه جاى آن در صحيح مسلم خالى است.

۴. صحيح مسلم همانند صحيح بخارى در بردارنده احاديثى است كه مخالف ادله قطعى عقلى و شرعى است؛ هم در زمينه اصول دين و هم در زمينه احكام شرعى. و شگفت اين كه چنين احاديثى از جانب مؤلفين آن صحيح تلقى شده است.<ref>جناتی، محمد ابراهیم، ادوار فقه و كيفيت بيان آن،‌ تهران، کیهان، ۱۳۷۴، ص۹۱.</ref>