۱۱٬۸۷۷
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|فاطمی}} | {{درگاه|فاطمی}} | ||
پیامبر(ص) دخترش [[حضرت فاطمه(س)|فاطمه(س)]] را پاره تن خود دانسته و این حدیث به صورت مطلق، برای بیان شأن و منزلت حضرت فاطمه(س) صادر شده است. | پیامبر(ص) دخترش [[حضرت فاطمه(س)|فاطمه(س)]] را پاره تن خود دانسته و این حدیث به صورت مطلق، برای بیان شأن و منزلت حضرت فاطمه(س) صادر شده است. برخی منابع اهل‌سنت، صدور این حدیث را با خواستگاری امام علی(ع) از دختر ابوجهل مرتبط دانسته‌اند. اما از نظر علمای شیعه، اصل این ماجرا، ساختگی است و با انگیزه دشمنی با [[حضرت علی(ع)]] جعل شده است. علما و محققان شیعه، بر جعلی بودن این ماجرا دلایل و شواهد زیادی اقامه کرده‌اند. | ||
==متن حدیث== | ==متن حدیث== | ||
در منابع روایی مهم شیعه مانند [[امالی مفید]] و | در منابع روایی مهم شیعه مانند [[امالی مفید|امالی شیخ مفید]]<ref>امالی المفید، ص۲۶۰.</ref> و امالی شیخ صدوق<ref>امالی الصدوق، ص۱۰۴.</ref> و امالی شیخ طوسی<ref>امالی طوسی، ص۲۴.</ref> و [[بحارالانوار]]<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۲۱، ص۲۷۹.</ref> و بسیاری از [[صحاح]] و مسانید معتبر اهل‌سنت از جمله کتاب‌های [[صحیح بخاری]]<ref>صحیح بخاری، ج۵، ص۹۶، ش۲۷۸.</ref>، [[صحیح مسلم]]<ref>صحیح مسلم، ج۱۶، ص۳.</ref>، [[مسند احمد بن حنبل]]<ref>مسند احمد حنبل، ج۴، ص۳۲۹.</ref>، [[صحیح ترمذی]]<ref>کنزالعمال، ج۱۲، ص۱۰۸ ش ۳۴۲۲۲.</ref>، [[کنز العمال]]<ref>کنزالعمال، ج۱۲، ص۱۰۸ ش ۳۴۲۲۲.</ref>، [[حلیة الاولیاء]]<ref>حلیة الأولیاء، ج۲، ص۳۹.</ref> و [[مستدرک الصحیحین]]<ref>المستدرک الصحیحین، ج۳، ص۱۵۱.</ref> تعبیر «بضعة منی» با تعابیر مختلف نقل شده است: | ||
{{عربی بزرگ|فَاطِمَةُ بَضْعَةٌ مِنِّی فَمَنْ آذَاهَا فَقَدْ آذَانِی و مَنْ سَرّها فَقد سَرّنی|ترجمه= فاطمه پاره تن من است پس هر کس او را اذیت کند مرا اذیت کرده است و هر کس او را خوشحال کند مرا خوشحال کرده است.<ref>شیخ صدوق، محمد بن علی، الامالی، قم، مؤسسة البعثة، ۱۴۱۷ق، ص۱۶۵.</ref>}} | {{عربی بزرگ|فَاطِمَةُ بَضْعَةٌ مِنِّی فَمَنْ آذَاهَا فَقَدْ آذَانِی و مَنْ سَرّها فَقد سَرّنی|ترجمه= فاطمه پاره تن من است پس هر کس او را اذیت کند مرا اذیت کرده است و هر کس او را خوشحال کند مرا خوشحال کرده است.<ref>شیخ صدوق، محمد بن علی، الامالی، قم، مؤسسة البعثة، ۱۴۱۷ق، ص۱۶۵.</ref>}} | ||
. | . | ||