سیره پیامبر اسلام(ص) در همسرداری: تفاوت میان نسخه‌ها

آن حضرت در سخنی به امام علی(ع) می‌فرماید: «... هر مردی که همسرش را در [کار] خانه کمک کند، به تعداد موهای اندامش یک سال عبادت برایش به شمار می‌آورند… ای علی! خدمت به همسر، کفاره گناهان بزرگ است و خشم پروردگار را فرو می‌نشاند.»<ref>علامهمجلسی، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، ۱۴۰۳هـ. ق، ج۱۰۱، ص۱۳۲.</ref>

هنگامی که رسول خدا(ص)، می‌خواستند به سفری بروند: بین همسرانش قرعه می‌کشید، قرعه به نام هر یک که می‌افتاد، او را همراه خود می‌بردند.<ref>علامه طباطبایی، پیشین، ص۲۰۱–۱۵۹.</ref>

پیامبر اسلام، برای تحکیم پایه‌های خانواده و ایجاد انس و الفت و گذشت، از لغزش‌های همسران خویش چشم پوشی می‌کردند. ایشان هیچ‌گاه خشونت اخلاقی نداشت، به ویژه در مورد زنان، نهایت وفق و مدارا را به کار می‌برد و تندخویی و بدزبانی همسران خود را تحمل می‌کرد. چنان‌که بعضی از آن‌ها گستاخی را به جایی رساندند که اسرار داخلی آن حضرت را فاش می‌ساختند و با توطئه چینی و تبانی آزارش می‌دادند. به همین دلیل، آیاتی از قرآن مجید در تهدید و توبیخ آن‌ها (حفصه و عایشه) نازل شد.<ref>تحریم / ۳–۵.</ref>

امام علی(ع) می‌فرماید: عده‌ای از یاران رسول خدا(ص) معاشرت با زنان، غذا خوردن در روز و خواب شب را بر خود حرام کرده بودند. ام سلمه همسر پیامبر جریان را برای پیامبر(ص) نقل نمود. پیامبر به سراغ آن‌ها رفته و فرمود: «آیا نسبت به زنان بی میل هستید؟ همانا منِ پیامبر با زنان معاشرت می‌کنم، روز هنگام غذا می‌خورم و به هنگام شب می‌خوابم، پس هر کس از سنت من رو گردان شود از من نیست.»<ref>علامه طباطبایی، پیشین، ص۱۹۵.</ref>