سجده خلفای سه‌گانه بر زمین و خاک: تفاوت میان نسخه‌ها

در این رابطه عطائی اصفهانی می‌نویسد: «با توجه به متون روایی، فتوایی و تاریخی، خلفا بر غیر زمین سجده نمی‌کردند و مسلمانان تا یک قرن همچنان بر زمین، خاک، سنگ و خشت، سجده می‌کردند؛ چنانچه اگر [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]]، [[عمر بن خطاب|عمر]] و [[عثمان بن عفان|عثمان]] بر فرش، پارچه و... سجده کرده بودند، یقیناً عمل آنان مورد استدلال فقهای اهل سنت قرار می‌گرفت و کم و کیف آن را مفصل بیان می‌کردند.»<ref>م. ع. عطائی اصفهانی، مهر نماز اختراع شیعه یا انکار اهل سنت چاپ اول انتشارات حضرت عباس(ع)، ۱۳۸۱، ص۳۷.</ref>  

[[آیت الله سبحانی]] نیز می‌نویسد: «التزام به سجود بر زمین یا آنچه از زمین می‌روید بین [[صحابه]]، سنت بوده است و عدول از این امر در زمان‌های بعد رخ داده است.»<ref>جعفر سبحانی، السجود علی الارض، قم، مؤسسه الامام الصادق(ع)، ۱۴۲۲ ه. ق، ص۶.</ref>  

«مؤلف کتاب المصنف»<ref>مؤلف این کتاب سنی می‌باشد.</ref> [[حدیث|حدیثی]] را از ابی امیه نقل می‌کند که «[[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]] بر زمین سجده می‌کرد یا روی زمین [[نماز]] می‌خواند به طوری که پیشانی‌اش به زمین می‌چسبید.»<ref>م. ع. عطائی، پیشین، ص۳۸ به نقل از المصنف عبدالرزاق، ج۱، شماره حدیث ۱۵۵۲ و جعفر سبحانی پیشین، به نقل از المصنف، ج۱، ص۳۹۷.</ref> «عبدالرزاق در روایت دیگری از عزه نقل کرده که «ابوبکر در خطابه‌ای ما را از نماز خواندن روی برادع (پلاسی که روی زین اسب می‌اندازند) نهی نمود»؛<ref>م. ع. عطائی پیشین، ص۳۸، به نقل از المصنف، ج۱، حدیث ۱۵۴۷.</ref> بنابراین ابوبکر در مقام عمل بر زمین سجده می‌کرد و هم در گفتارش از سجده بر فرش و لباس و... نهی می‌کرد.»<ref>همان، ص۳۸.</ref>

طبق شواهد تاریخی [[عمر بن خطاب]] بر زمین [[سجده]] می‌کرد و سجده بر فرش و... را جایز نمی‌دانست. وی در زمان خلافتش دستور داد کف [[مسجد النبی]] را با ریگ فرش کنند تا نمازگزاران بتوانند بر آنها سجده کنند.<ref>همان، ص۳۹.</ref> ابن سعد از عبدالله بن ابراهیم نقل کرده: اول کسی که ریگ‌ها را در مسجد رسول خدا(ص) افکند عمر بن خطاب بود؛ اما چون مردم وقتی سر خویش را از سجده برمی‌داشتند، دستهایشان را که غبار آلود شده بود، به هم می‌زدند یا تکان می‌دادند تا گرد و خاک بریزد، عمر دستور داد سنگ‌هایی را از وادی عتیق<ref>محلی است بین مکه و مدینه.</ref> آوردند و کف مسجد گستردند.<ref>همان، ص۳۸ به نقل از طبقات ابن سعد، ج۳، ص۲۸۴.</ref> در روایت دیگری عبدالحی کتانی نقل کرده که «عمر سجده را به گذاشتن صورت بر زمین تعبیر می‌نمود.»<ref>همان، ص۴۰ به نقل از «التراتیب الاداریه فی نظام الحکومه النبویه، ج۲، ص۲۲۳.</ref>  

در مورد سجده عثمان نیز عبدالرزاق حدیثی از ابو سهیل و او از پدرش نقل کرده که: «من با عثمان بودم که وقت اقامه [[نماز]] شد... پس هنگامی که من با او صحبت می‌کردم او با دستش سنگ ریزه‌ها (حصی) را مساوی می‌کرد...»<ref>همان، ص۴۱، به نقل از المصنف، ج۲، حدیث ۲۴۰۸.</ref>  

آیت الله سبحانی می‌نویسد: «از بسیاری از [[حدیث|روایات]] آشکار است که سیره صحابه، [[سجده]] بر روی زمین بوده است».<ref>جعفر سبحانی، پیشین، ص۳۶.</ref> سپس ایشان به برخی از این روایات اشاره کرده است.<ref>همان، ص۳۷ ۳۶.</ref> آقای احمدی نیز در کتاب «السجود علی الارض» ادله و روایات فراوانی ذکر می‌کند که صحابه بر زمین سجده می‌کردند. سپس ایشان می‌نویسد: از جمیع آنچه گذشت از ادله قطعیه از اقوال پیامبر و عمل صحابه و فتاوای ایشان و فتاوای فقها این‌که سجده در ابتدا تشریعش بر زمین بوده مگر هنگام ضرورت.<ref>علی احمدی، السجود علی الارض، بی‌جا دارالتبلیغ الاسلامی، ۱۳۹۹ ه. ۱۹۷۸ م، ص۷۹.</ref> سپس می‌نویسد: در مراحل بعدی به مسلمانان اجازه داده شد تا بر چیزهایی که از زمین می‌روید و خوردنی و پوشیدنی نیست نیز می‌توانند سجده کنند.<ref>چون برخی از مواقع هوا بشدت گرم بود،ا سجده بر زمین داغ مشکل بود.</ref> بنابراین سجده بر آنها آسان شد. پیامبر به مسلمانان اجازه داد که بر «خمره» سجده کنند و خمره حصیری بود که از درخت خرما بافته می‌شد و در مساجد و خانه‌ها قرار می‌دادند و در نمازها بر آن سجده می‌کردند.<ref>همان، ص۷۹ و ۸۴.</ref> اما خاک بهترین و برترین چیزی بود که پیامبر بر آن سجده می‌فرمود. موارد دیگر پس از خاک هستند.{{پایان پاسخ}}