داوود(ع) خواننده اهل بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ویرایش}}{{شروع متن}}

{{سوال}}آیا درست است که حضرت داوود دارای صدای خوشی بود؟ آیا او در بهشت به خوانندگی مشغول است؟ {{پایان سوال}}

براساس [[نهج‌البلاغه]]،  داوود(ع) را صاحب مَزامیر و خواننده اهل بهشت معرفی کرده است. وَ إِنْ شِئْتَ ثَلَّثْتُ بِدَاوُدَ ص صَاحِبِ الْمَزَامِيرِ وَ قَارِئِ أَهْلِ الْجَنَّة<ref>شریف الرضی، محمد؛ نهج البلاغه (للصبحی صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.</ref>

مزامیر جمع مزمار، نوعی آلت موسیقی است.<ref>فرهنگ معین، ذیل واژه مزمار.</ref> [[محمدتقی شوشتری]] (درگذشت ۱۳۷۴ش) در شرح خود بر نهج‌البلاغه در توضیح این عبارت، معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی صوت مزمار وجود داشته است.<ref>شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج‌البلاغه، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۷۶ ش، ج۲، ص۷۷.</ref>

[[حضرت داوود(ع)]] دارای صدای خوش دانسته شده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان [[پیامبران]] شمرده شده است.<ref>ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.</ref>  

خداوند به هیچ فردی صدایی مانند او نداده و زمانی که داوود کتاب زبور را می‌خواند همه حیوانات به نزدیک او می‌آمدند و به صدای او گوش می‌دادند.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۴، ص۱۴.</ref>

[[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود. به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند. مکارم شیرازی، قاری اهل بهشت بودن داوود را اشاره به صدای زیبا و مناجات پرمحتوای وی در [[بهشت]] دانسته؛ به‌گونه‌ای که اهل بهشت از آن لذت برده و بهره می‌برند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلاء، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ ش، ص۲۳۶–۲۴۰.</ref>

 

 

== جستارهای وابسته ==

* [[اتهام به داوود(ع) در تورات]]

* [[داوری حضرت داود(ع) بین دو برادر]]

== منابع ==

| شاخه اصلی =کلام

| شاخه فرعی۱ =نبوت

| شاخه فرعی۲ =انبیای الهی

| شاخه فرعی۳ =

| شناسه =-

| تیترها =-

| ویرایش =شد

| لینک‌دهی =شد

| ناوبری =

| نمایه =

| تغییر مسیر =شد

| ارجاعات =

| بازبینی =

| تکمیل =

| اولویت =ج

| کیفیت =ج