خودخواهی: تفاوت میان نسخه‌ها

انسان‎هاي وارسته هرگز خدمات خود را به رُخ طرف مقابل نمي‎كشند و اگر كسي در حق آنان نيكي كند ولو اين نيكي ظاهراً بسيار كوچك و كم اهميّت باشد هرگز آن را فراموش نمي‎كنند و در فرصت‎هاي مناسب وظيفه شناسي را به جا مي‎آورند.<ref>اكبري، محمود، خود و ناخود، قم، مؤسسه فرهنگي سماء، چ اول، ۱۳۸۱، ص۹۱.</ref>  

از ديگر نشانه‎هاي خودخواهي، شهرت طلبي است كه گاهي ممكن است انسان را به كارهاي ناروا بكشاند؛ مثلاً جنايت كند يا مرتكب كارهاي جنون آميز شود تا در ميان مردم مشهور شود. مانند مسابقه بلندترين صدا، شنا درميان سرما و يخبندان، پرخوري و مسابقات پرش و... .<ref>همان، ص۹۳.</ref>  

امام خميني ـ رضوان الله عليه ـ در اين زمينه مي‎فرمايد: «سه نظر در عالم هست: يك نظري كه از روي حبّ، موجودات را مطالعه مي‎كند و يك نظري كه از راه بغض نظر مي‎كند و يك نظر ثالث كه حبّ و بغض در آن نيست و آزاد است. آن دو نظر، نظر اشخاصي است كه آزاد نيستند. بزرگ‎ترين گرفتاري بشر و ما ها، اين گرفتاري است كه خودمان داريم و از ناحيه خود ما هست. كسي كه از روي حبّ نفس به مردم و اشيايي نظر مي‎كند و يا از راه دشمني و بغض نظر مي‎كند. اين نمي‎تواند آزاد باشد و درنظر دادن گرفتار است... انسان گمان مي‎كند كه من خودم هر چه مي‎گويم از روي آزادي و بي‎نظري است؛ لكن اگر كسي يك همچون ادّعايي كرد، اين را نپذيريد. نمي‎تواند اين انسان، موجود آزاد از هواهاي نفساني و از حبّ نفس كه منشأ همه گرفتاري‎هاست، باشد. مدّعي آزادي از اين امور زياد است، لكن واقعيت كم است. ممكن است بسياري از اشخاص حتي خودشان هم توجه نداشته باشند به اينكه بنده خودشان هستند، نه بنده خدا. خودشان هم خودشان را مبرّا و منزه مي‎دانند و اين همان حبّ نفسي است كه انسان دارد و تا انسان با مجاهدتها و تبعيّت از تعليمات انبياء از اين گرفتاري‎ و عبوديّت نفس، خارج نشود، نه خودش اصلاح مي‎شود و نه مي‎تواند احكام و رأي‎هايي را كه مي‎دهد صحيح و مطابق با واقع باشد».<ref> . امام خميني؛ صحيفه نور؛ قم: موسسه تنظيم و نشر آثار امام خميني، ۱۳۷۸، ج۱۴، ص۸-۹.</ref>  

به همين دليل اولياي خدا هميشه به تقصير و قبول وجود نقص‎ها و ضعف‎ها معترف بودند. آنان هميشه به تقصير خود در برابر وظايف الهي معترف بودند و مردم را از خودخواهي و بزرگ شمردن اعمال خويش، نهي مي‎كردند.

التزام به احكام شرعي در تمام زمينه‎ها يك راه حل عملي براي ايجاد تعادل در بين اميال گوناگون و جلوگيري از رشد بي‎رويّه خودخواهي در انسان است.<ref>همان، ص۹۴ـ۹۵.</ref>

۱. خود و ناخود، اكبري، محمود، چاپ اول، قم، مؤسسه فرهنگي سماء، ۱۳۸۱.

 

۲. خودسازي (تزكيه و تهذيب نفس)، اميني، ابراهيم، چاپ اول، قم، شفق، ۱۳۷۲.