خلود در جهنم: تفاوت میان نسخه‌ها

خلود در لغت به معنای بقای طولانی و به معنای ابدیت است. '''خلود در جهنم'''<ref>ابن منظور، لسان العرب، قم، نشر ادب الحوزه، ۱۴۱۵ هـ ق، ج۳، ص۱۶۴.</ref> عبارت از همیشگی و جاودان بودن در عذاب است.

[[بهشت و جهنم]] هر دو دوام و بقای ابدی دارند. مطابق آنچه از آیات و روایات استفاده می‌شود، انسان‌هایی که داخل بهشت می‌گردند، از آن منزلگاه دیگر خارج نمی‌شوند و در آن جا منزلگاه ابدی آنها خواهد بود.

امّا جهنم و عذاب آن با این که دایمی و ابدی است، ولی انسان‌هایی که در دنیا مؤمن به خدا بودند ولی گناهانی انجام داده‌اند، بر اساس آیات و روایات ماندن آنها در جهنم دائمی نمی‌باشد. بلکه پس از این که گناهان آن‌ها به واسطه عقوبت و عذاب الهی در جهنم از بین رفت از آنجا خارج می‌گردند. چنانچه [[امام رضا(ع)]] می‌فرماید: گنهکاران از اهل [[توحید]] و خداپرستی، داخل در آتش [[جهنم]] می‌شوند، پس از عذاب و عقوبت از آن خارج می‌شوند.<ref>همان، ص۳۶۲.</ref>