خلق خدای دیگر توسط خداوند: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
ویرایش به‌وسیلهٔ ابرابزار:
جزبدون خلاصۀ ویرایش
جز (ویرایش به‌وسیلهٔ ابرابزار:)
خط ۴: خط ۴:
  |شاخه فرعی۱ = آفریدگار
  |شاخه فرعی۱ = آفریدگار
  |شاخه فرعی۲ = توحید و ادله آن
  |شاخه فرعی۲ = توحید و ادله آن
  |شاخه فرعی۳ =  
  |شاخه فرعی۳ =
}}
}}


{{سوال}}
{{سوال}}
اينکه خدايي جهان را خلق کرده باشد و بعد از گذشت زماني اداره امور عالم را به خداي ديگري سپرده باشد و خود ديگر وجود نداشته باشد، چه اشکالي دارد؟
اینکه خدایی جهان را خلق کرده باشد و بعد از گذشت زمانی اداره امور عالم را به خدای دیگری سپرده باشد و خود دیگر وجود نداشته باشد، چه اشکالی دارد؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}


{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
در ارتباط با عدم امکان خلق خدایی توسط خداوند متعال و احاله امور به او، چند دلیل اقامه شده است، دلیل اول عدم امکان اداره امور توسط خدای دیگر است، چرا که ارتباط موجودات با خداوند متعال ارتباط رابطی است و موجودات هیچ تشخصی غیر از ذات الهی ندارند و با نبود او همه موجودات به یکباره نیست می شوند، بنابر این امکان ندارد که امور مخلوقات به خدای دیگر واگذار شده باشد، علاوه بر این که خداوند متعال واجب الوجود است و ازلی، و تصور نبود او با مفهوم واجب الوجود تعارض دارد. دلیل سوم در عدم امکان خلق خدای دیگر، این است که وجود خداوند متعال نامحدود است و وجود خدای دیگر لازمه اش این است که امتیاز و افتراقی با خدای متعال داشته باشد، بنابر این لازمه وجود خدای دیگر نقصان برای ذات واجب الوجود و خدای متعال است که محال است.
در ارتباط با عدم امکان خلق خدایی توسط خداوند متعال و احاله امور به او، چند دلیل اقامه شده است، دلیل اول عدم امکان اداره امور توسط خدای دیگر است، چرا که ارتباط موجودات با خداوند متعال ارتباط رابطی است و موجودات هیچ تشخصی غیر از ذات الهی ندارند و با نبود او همه موجودات به یکباره نیست می‌شوند، بنابر این امکان ندارد که امور مخلوقات به خدای دیگر واگذار شده باشد، علاوه بر این که خداوند متعال واجب الوجود است و ازلی، و تصور نبود او با مفهوم واجب الوجود تعارض دارد. دلیل سوم در عدم امکان خلق خدای دیگر، این است که وجود خداوند متعال نامحدود است و وجود خدای دیگر لازمه اش این است که امتیاز و افتراقی با خدای متعال داشته باشد، بنابر این لازمه وجود خدای دیگر نقصان برای ذات واجب الوجود و خدای متعال است که محال است.


==عدم امکان اداره امور توسط خدای دیگر==
== عدم امکان اداره امور توسط خدای دیگر ==
===رابطه خالق و مخلوق===
=== رابطه خالق و مخلوق ===
از جمله روابطي که بين [[خدا]] و خلق، لحاظ مي شود اين است که مخلوقات نه تنها در اصل وجود و پيدايششان نيازمند به خدا هستند بلکه همه شئون وجودي آنها وابسته به خداي متعال است و هيچ گونه استقلالي ندارند و او به هر نحوي که بخواهد درآنها تصرف مي کند و امورشان را تدبير مي نمايد. با دقت در مفهوم [[خالقيت]] و [[ربوبيت]] اين مطلب به خوبي روشن مي شود که اين دو با يکديگر تلازم دارند و محال است که رب جهان غير از خالق آن باشد، بلکه همان کسي که مخلوقات را با ويژگي هاي خاص و وابستگي به يکديگر مي آفريند آنها را نگهداري و اداره هم مي کند.<ref>مصباح يزدي، محمد تقي، آموزش عقايد ، شرکت چاپ و نشر بين الملل وابسته به موسسه انتشارات امير کبير، ۱۳۸۵ش، ص۸۴.</ref>
از جمله روابطی که بین [[خدا]] و خلق، لحاظ می‌شود این است که مخلوقات نه تنها در اصل وجود و پیدایششان نیازمند به خدا هستند بلکه همه شئون وجودی آنها وابسته به خدای متعال است و هیچ گونه استقلالی ندارند و او به هر نحوی که بخواهد درآنها تصرف می‌کند و امورشان را تدبیر می‌نماید. با دقت در مفهوم [[خالقیت]] و [[ربوبیت]] این مطلب به خوبی روشن می‌شود که این دو با یکدیگر تلازم دارند و محال است که رب جهان غیر از خالق آن باشد، بلکه همان کسی که مخلوقات را با ویژگی‌های خاص و وابستگی به یکدیگر می‌آفریند آنها را نگهداری و اداره هم می‌کند.<ref>مصباح یزدی، محمد تقی، آموزش عقاید، شرکت چاپ و نشر بین‌الملل وابسته به مؤسسه انتشارات امیر کبیر، ۱۳۸۵ش، ص۸۴.</ref>


===علت هستی بخش===
=== علت هستی بخش ===
علت هستي بخش علتي است که نمونه آن را مي توان درمورد نفس و بعضي از پديده هاي نفساني ملاحظه کرد: هنگامي که انسان يک صورت ذهني را در ذهن خودش ايجاد مي کند يا تصميم بر انجام کاري مي گيرد، پديده اي نفساني و رواني به نام صورت ذهني و به نام اراده تحقق مي يابد که وجود آن منوط به وجود نفس است و از اين رو معلول آن به شمار مي آيد ولي اين معلول به گونه اي است که هيچ استقلالي از علتش ندارد و نمي تواند جدا و مستقل از آن وجود داشته باشد، در حالي که فاعليت و عليت واجب الوجود براي جهان، از فاعليت و عليت نفس نسبت به پديده هاي رواني به مراتب بالاتر و کامل تر بلکه اصلا قابل قياس نيست، زيرا او بدون هيچ گونه نيازي معلول خود را به وجود مي آورد، معلولي که تمام هستي اش وابسته به او است<ref>مصباح يزدي، آموزش عقايد، ص۶۸.</ref> بنابراين علت هستي بخش علتي است حقيقي که با وجود او معلول موجود و يا عدم آن معلول معدوم و نابود مي گردد، زيرا ممکن الوجود در حدوث و بقاي خود نيازمند به علت است از اين رو وجود او براي بقاي معلول ضرورت دارد، پس جهان هستي که معلول و مخلوق آفريدگار دانا و توانا به نام خداوند متعال است همواره و در همه شئون و اطوارش نيازمند به او مي باشد و اگر او لحظه اي از افاضه هستي خودداري کند هيچ چيزي باقي نخواهد ماند، «اگر نازي کند از هم فرو ريزند قالب ها».
علت هستی بخش علتی است که نمونه آن را می‌توان درمورد نفس و بعضی از پدیده‌های نفسانی ملاحظه کرد: هنگامی که انسان یک صورت ذهنی را در ذهن خودش ایجاد می‌کند یا تصمیم بر انجام کاری می‌گیرد، پدیده ای نفسانی و روانی به نام صورت ذهنی و به نام اراده تحقق می‌یابد که وجود آن منوط به وجود نفس است و از این رو معلول آن به شمار می‌آید ولی این معلول به گونه ای است که هیچ استقلالی از علتش ندارد و نمی‌تواند جدا و مستقل از آن وجود داشته باشد، در حالی که فاعلیت و علیت واجب الوجود برای جهان، از فاعلیت و علیت نفس نسبت به پدیده‌های روانی به مراتب بالاتر و کامل تر بلکه اصلاً قابل قیاس نیست، زیرا او بدون هیچ گونه نیازی معلول خود را به وجود می‌آورد، معلولی که تمام هستی اش وابسته به او است<ref>مصباح یزدی، آموزش عقاید، ص۶۸.</ref> بنابراین علت هستی بخش علتی است حقیقی که با وجود او معلول موجود یا عدم آن معلول معدوم و نابود می‌گردد، زیرا ممکن الوجود در حدوث و بقای خود نیازمند به علت است از این رو وجود او برای بقای معلول ضرورت دارد، پس جهان هستی که معلول و مخلوق آفریدگار دانا و توانا به نام خداوند متعال است همواره و در همه شئون و اطوارش نیازمند به او می‌باشد و اگر او لحظه ای از افاضه هستی خودداری کند هیچ چیزی باقی نخواهد ماند، «اگر نازی کند از هم فرو ریزند قالب‌ها».


بنابراين: اگر خدايي که علت و خالق جهان هستي است و همه شئون جهان در حدوث و بقا به او وابسته است، وجود نداشته باشد، ديگر عالمي باقي نمي ماند تا خداي ديگري آن را اداره کند، از اين جهت خداي ديگري غير از خدايي که جهان را آفريده است، نمي تواند جهان را بعد از نبود آفريدگار جهان اداره کند چون خالقيت و ربوبيت حقيقي قابل انفکاک از يکديگر نيستند و اعتقاد به خالقيت خدا با اعتقاد به ربوبيت ديگري سازگار نيست.
بنابراین: اگر خدایی که علت و خالق جهان هستی است و همه شئون جهان در حدوث و بقا به او وابسته است، وجود نداشته باشد، دیگر عالمی باقی نمی‌ماند تا خدای دیگری آن را اداره کند، از این جهت خدای دیگری غیر از خدایی که جهان را آفریده است، نمی‌تواند جهان را بعد از نبود آفریدگار جهان اداره کند چون خالقیت و ربوبیت حقیقی قابل انفکاک از یکدیگر نیستند و اعتقاد به خالقیت خدا با اعتقاد به ربوبیت دیگری سازگار نیست.


==ازلی بودن خدای متعال==
== ازلی بودن خدای متعال ==
فلاسفه، موجود را به حسب فرض عقلي به [[واجب الوجود]] و ممکن الوجود تقسيم کرده اند، واجب الوجود عبارت است از موجودي که وجود برايش ضرورت دارد و خود به خود موجود است و نيازي به موجود ديگري ندارد، پس موجودي که خود به خود وجود دارد و نيازمند به هيچ موجودي نيست، ازلي و ابدي بوده و هميشه موجود خواهد بود بنابراين خالق و آفريدگار جهان ازلي است يعني در گذشته سابقه عدم و نيستي نداشته است و هم چنين ابدي است يعني در آينده هم هيچگاه معدوم و نابود نخواهد شد، زيرا معدوم بودن چيزي در يک زمان، نشانه اين است که وجودش از خودش نيست و براي وجود يافتن، نياز به موجود ديگري دارد. روي اين اساس تصور نابودي در مورد موجودي ازلي و ابدي که هميشه موجود است، و ساحت قدس او منزه از نابودي است، تصور باطل و غير عاقلانه خواهد بود، زيرا او ذاتي است که همه چيز فاني مي شود و فقط ذات قدوس او باقي مي ماند.<ref> مصباح يزدي، آموزش عقايد، ص۷۵.</ref>
فلاسفه، موجود را به حسب فرض عقلی به[[واجب الوجود]] و ممکن الوجود تقسیم کرده‌اند، واجب الوجود عبارت است از موجودی که وجود برایش ضرورت دارد و خود به خود موجود است و نیازی به موجود دیگری ندارد، پس موجودی که خود به خود وجود دارد و نیازمند به هیچ موجودی نیست، ازلی و ابدی بوده و همیشه موجود خواهد بود بنابراین خالق و آفریدگار جهان ازلی است یعنی در گذشته سابقه عدم و نیستی نداشته است و هم چنین ابدی است یعنی در آینده هم هیچگاه معدوم و نابود نخواهد شد، زیرا معدوم بودن چیزی در یک زمان، نشانه این است که وجودش از خودش نیست و برای وجود یافتن، نیاز به موجود دیگری دارد. روی این اساس تصور نابودی در مورد موجودی ازلی و ابدی که همیشه موجود است، و ساحت قدس او منزه از نابودی است، تصور باطل و غیرعاقلانه خواهد بود، زیرا او ذاتی است که همه چیز فانی می‌شود و فقط ذات قدوس او باقی می‌ماند.<ref>مصباح یزدی، آموزش عقاید، ص۷۵.</ref>


==امتناع خلق خدای دیگر==
== امتناع خلق خدای دیگر ==
ممتنع و محال است که خداي ديگري غير از آفريدگار جهان وجود پيدا کند تا جهان را اداره کند، زيرا ذات خداوند وجودي است، «بي نهايت در بي نهايت» يعني از هر جهت که فرض کنيم نامحدود است، جايي نيست که نباشد. زماني نيست که وجود نداشته باشد، کمالي نيست که دارا نباشد، يک چنين حقيقتي محال است دو فرد داشته باشد، زيرا بنابر [[برهان فرجه]] اگر متعدد باشد حتما بايد در جهتي از جهات محدود باشد، چون اگر ما دو ذات فرض کنيم مسلما، وقتي دوگانگي آنها محفوظ مي ماند که اين غير آن باشد و امتیاز و ما به التفاوتی داشته باشد، يعني اين يکي به جايي مي رسد که تمام مي شود و آن يکي شروع مي شود، و به عبارت ديگر هر کدام از اين ها فاقد ديگري است و خارج از آن قرار دارد. بديهي است اين موضوع با بي نهايت بودن به هيچ وجه سازش ندارد، زيرا اين عين محدوديت و متناهي بودن است، اولي محدود است چون دومي خارج از وجود اوست، دومي هم محدود است که اولي خارج از وجود اوست و هر کدام فاقد وجود ديگري است.
ممتنع و محال است که خدای دیگری غیر از آفریدگار جهان وجود پیدا کند تا جهان را اداره کند، زیرا ذات خداوند وجودی است، «بی‌نهایت در بی‌نهایت» یعنی از هر جهت که فرض کنیم نامحدود است، جایی نیست که نباشد. زمانی نیست که وجود نداشته باشد، کمالی نیست که دارا نباشد، یک چنین حقیقتی محال است دو فرد داشته باشد، زیرا بنابر [[برهان فرجه]] اگر متعدد باشد حتماً باید در جهتی از جهات محدود باشد، چون اگر ما دو ذات فرض کنیم مسلماً، وقتی دوگانگی آنها محفوظ می‌ماند که این غیر آن باشد و امتیاز و ما به التفاوتی داشته باشد، یعنی این یکی به جایی می‌رسد که تمام می‌شود و آن یکی شروع می‌شود، و به عبارت دیگر هر کدام از این‌ها فاقد دیگری است و خارج از آن قرار دارد. بدیهی است این موضوع با بی‌نهایت بودن به هیچ وجه سازش ندارد، زیرا این عین محدودیت و متناهی بودن است، اولی محدود است چون دومی خارج از وجود اوست، دومی هم محدود است که اولی خارج از وجود اوست و هر کدام فاقد وجود دیگری است.


نتيجه اينکه در حقيقتي که بي نهايت از هر جهت است به هيچ وجه تعدد و دوگانگي راه ندارد و هيچ گونه شبيه و مانندي براي او متصور نيست<ref>مکارم شيرازي. ناصر، خدا را چگونه بشناسيم، کانون انتشارات محمدي، تهران، ۱۳۴۴ش، ص۴۲.</ref>
نتیجه اینکه در حقیقتی که بی‌نهایت از هر جهت است به هیچ وجه تعدد و دوگانگی راه ندارد و هیچ گونه شبیه و مانندی برای او متصور نیست<ref>مکارم شیرازی. ناصر، خدا را چگونه بشناسیم، کانون انتشارات محمدی، تهران، ۱۳۴۴ش، ص۴۲.</ref>


بنابراين محال و ممتنع است که غير از خداي يگانه اي که جهان را آفريده است خداي ديگري وجود داشته باشد تا آفريدگار هستي اداره جهان را به او سپرده و خود با جمع نمودن بساط هستي با هستي وداع نموده و رهسپار ديار عدم گردد.
بنابراین محال و ممتنع است که غیر از خدای یگانه ای که جهان را آفریده است خدای دیگری وجود داشته باشد تا آفریدگار هستی اداره جهان را به او سپرده و خود با جمع نمودن بساط هستی با هستی وداع نموده و رهسپار دیار عدم گردد.
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}


{{مطالعه بیشتر}}
{{مطالعه بیشتر}}
==معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:==


۱ـ آموزش عقايد، سه جلدي، محمد تقي، مصباح يزدي.
== معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر ==
۱ـ آموزش عقاید، سه جلدی، محمد تقی، مصباح یزدی.


۲ـ خدا را چگونه بشناسيم، ناصر، مکارم شيرازي.  
۲ـ خدا را چگونه بشناسیم، ناصر، مکارم شیرازی.
{{پایان مطالعه بیشتر}}
{{پایان مطالعه بیشتر}}


==منابع==
== منابع ==
<references />
{{پانویس}}


{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
خط ۵۰: خط ۵۰:
  | ویرایش = شد
  | ویرایش = شد
  | لینک‌دهی = شد
  | لینک‌دهی = شد
  | ناوبری =  
  | ناوبری =
  | نمایه =  
  | نمایه =
  | تغییر مسیر = شد
  | تغییر مسیر = شد
  | بازبینی =  
  | بازبینی =
  | تکمیل =  
  | تکمیل =
  | اولویت = ج
  | اولویت = ج
  | کیفیت = ب
  | کیفیت = ب
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}
automoderated
۱٬۲۷۴

ویرایش