۶٬۸۱۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
== جایگاه و ویژگی‌ها == | == جایگاه و ویژگی‌ها == | ||
خطبه دوم [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] در روز عاشورا خطبه‌ای است که در بخش مهمى از آن امام(ع) مردم كوفه را به دلیل [[پيمان‌شكنى]] مورد ملامت قرار داده است. امام(ع) در این خطبه به تحلیل این موضوع پرداخته که چگونه مردم کوفه، که يک روز در اثر جنايت‌هاى | خطبه دوم [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] در روز عاشورا خطبه‌ای است که در بخش مهمى از آن امام(ع) مردم كوفه را به دلیل [[پيمان‌شكنى]] مورد ملامت قرار داده است. امام(ع) در این خطبه به تحلیل این موضوع پرداخته که چگونه مردم کوفه، که يک روز در اثر جنايت‌هاى بنىاميه در حق آنان به‌سوى آن حضرت میل یافته بودند و او را به عراق دعوت کرده بودند، ناگهان تغییر موضع دادند؛ تغییری که طی آن نقض عهد کردند و امام(ع) را تنها گذاشتند و از بنىاميه پشتيبانى کردند.<ref>نجمی، محمدصادق، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۱ش، ص۲۵۲.</ref> | ||
امام حسین(ع) در تحلیل خود دلیل این انحراف، که در هنگام ایراد خطبه به صورت امتناع از شنیدن سخن حق با ایجاد سروصدا نمایان شده بود، را حرام‌خواری سپاه کوفه قلمداد کرده بود. حرام‌خواری که ناشی از سرازیرشدن پول‌هاى حرام فراوان در زمان خلافت معاویه و از طرف او به‌نام هدیه براى شكست‌دادن امام على(ع) و به انزوا كشاندن امام حسن(ع) از صحنه سياست و خلافت بود. از نظر امام(ع) انباشته‌شدن شكم‌هاى کوفیان از اين نوع غذاهاى حرام موجب‌شده قلب‌هاى آنان سياه و چشم حق‌بينشان كور و گوششان برای شنيدن حرف حق کر شود.<ref>نجمی، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، ص۲۵۳.</ref> | امام حسین(ع) در تحلیل خود دلیل این انحراف، که در هنگام ایراد خطبه به صورت امتناع از شنیدن سخن حق با ایجاد سروصدا نمایان شده بود، را حرام‌خواری سپاه کوفه قلمداد کرده بود. حرام‌خواری که ناشی از سرازیرشدن پول‌هاى حرام فراوان در زمان خلافت معاویه و از طرف او به‌نام هدیه براى شكست‌دادن امام على(ع) و به انزوا كشاندن امام حسن(ع) از صحنه سياست و خلافت بود. از نظر امام(ع) انباشته‌شدن شكم‌هاى کوفیان از اين نوع غذاهاى حرام موجب‌شده قلب‌هاى آنان سياه و چشم حق‌بينشان كور و گوششان برای شنيدن حرف حق کر شود.<ref>نجمی، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، ص۲۵۳.</ref> | ||