حشر حیوانات: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

عقل حکم می‌کند که با توجه به حکیم بودن خداوند، جهان خلقت در همه سطوح و لایه‌های آن هدفدار و در مسیر تکامل خلق شده باشد.

[[قرآن]] نیز بر این نکته تأکید نموده می‌فرماید:{{قرآن|وما خلقنا السماء والارض وما بینهما باطلاً ذلک ظن الذین کفروا فویل للذین کفروا من النار|ترجمه=ما آسمان و زمین و آنچه را که در بین آن دو است باطل نیافریدیم. این خیالی است که کفار برای خود ساخته‌اند، پس وای بر کسانی که کفر ورزیدند از آتش جهنم.|سوره=ص|آیه=۲۷}}

قرآن کریم همه حیوانات را امت‌هایی مثل انسان‌ها می‌داند که در [[قیامت]] محشور خواهند شد: {{قرآن|وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ وَلَا طَائِرٍ یَطِیرُ بِجَنَاحَیْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثَالُکُمْ ۚ مَا فَرَّطْنَا فِی الْکِتَابِ مِنْ شَیْءٍ ۚ ثُمَّ إِلَیٰ رَبِّهِمْ یُحْشَرُونَ|ترجمه=هیچ جنبنده‌ای در زمین، و هیچ پرنده‌ای که با دو بال خود پرواز می‌کند، نیست مگر اینکه امتهایی همانند شما هستند. ما هیچ چیز را در این کتاب، فرو گذار نکردیم؛ سپس همگی به سوی پروردگارشان محشور می‌گردند.|سوره=انعام|آیه=۳۸}}

مرحوم صدرالمتألهین در این رابطه می‌فرماید: تمام ممکنات به حسب نهاد غریزی، خواهان خداوند و به سوی او در حال حرکت‌اند؛ حرکتی معنوی که مشتاق و راغبِ رسیدن به لقاء او هستند… و از این‌جا دانسته می‌شود که هر طبیعت نوعی، روزی به غایت اصلی خود می‌رسد.<ref>ملاصدرا، صدرالدین محمد شیرازی، رساله الحشر، تهران، ترجمه محمد خواجوی، انتشارات مولی، ص۱۸.</ref>

قرآن همه حیوانات و حتی جمادات را صاحب درک و شعور می‌داند و همه را در حال تسبیح و ذکر خدا می‌انگارد، حتی لطایف و دقایقی از بعضی حیوانات نقل می‌کند که دلالت بر هوشیاری دقیق آن‌ها دارد؛ مثل داستان فرار کردن مورچه‌ها از برابر لشکر سلیمان‏(ع)<ref>نمل/ ۱۸.</ref> و داستان آمدن هدهد به منطقه سبا و یمن و آوردن خبرهای هیجان انگیز برای [[سلیمان(ع)]] که همه، شواهدی بر این مدعا است؛ گرچه بعضی میل دارند همه این موارد را یک نوع الهام غریزی بدانند، اما هیچ دلیلی بر این موضوع در دست نیست که اعمال آن‌ها به صورت ناآگاه (غریزه بدون عقل) انجام شود.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتاب اسلامیه، ۱۳۶۳ هـ. ش، ج۵، ص۲۲۵.</ref>

البته بعید نیست بگوییم که شیوه حشر انسان و حیوان مختلف است و هر کدام ویژگی‌های خاص خود را دارند.<ref>ر. ک. ملا صدرا، محمد شیرازی، الحکمه المتعالیه فی الاسفار العقلیه، چاپ چهارم، بیروت، دارالاحیاء التراث العربی، ۱۴۰۱ هـ. ق، ج۹، ص۲۴۹؛ و ملاصدرا، ترجمه محمد خواجوی، رساله الحشر، تهران، انتشارات مولی، ص۳۰، فصل سوم در حشر نفوس حیوانی.</ref>

قرآن کریم در توضیح صحنه قیامت می‌فرماید: {{قرآن|واذا الوحوش حشرت|ترجمه=هنگامی که حیوانات محشور شوند.|سوره=تکویر|آیه=۵}}

البته در این که آیا نعمت‌های آن جهان برای حیوانات ابدی است یا موقتی، اختلافی بین مفسرین وجود دارد که شیخ آن‌ها را به سه دسته تقسیم می‌کند:

قرآن کریم می‌فرماید: {{قرآن|ولو یؤاخذ اللَّه الناس بظلمهم ماترک علی ظهرها من دابه ولکن یوخرهم الی اجل مسمی|ترجمه=و اگر خدا می‌خواست مردم را به کیفر ظلمشان برساند، هیچ جنبنده‌ای بر روی زمین نمی‌ماند ولکن کیفرشان را برای مدتی معین به تأخیر انداخت.|سوره=فاطر|آیه=۴۵}}

[[علامه طباطبایی]] در تفسیر این آیه اینطور فرموده‌است که چون دو وصف (احسان و ظلم) در بین حیوانات هم هست از این رو به دلیل این آیات حشر حیوانات نیز ثابت می‌شود و موید این معنا ظاهر آیه {{قرآن|لو یؤاخذ اللَّه الناس…}} است.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه سید محمد باقر موسوی همدانی، ج۷، ص۱۲۰، ذیل آیه ۳۸ انعام.</ref>

روایات فراوانی از [[پیامبر(ص)]] و [[اهل بیت(ع)]] نقل شده‌است که بنابر این روایات، حیوانات نیز در قیامت محشور می‌شوند:

[[اهل سنت]] نیز در این باره روایات زیادی نقل کرده‌اند، از جمله [[ابو هریره]] گفته‌است: پیامبر فرمود: خداوند در روز قیامت همه مخلوقات را محشور می‌کند: بهایم و چهارپایان و پرندگان و هر چیز دیگری را، و عدالت خدا در آن روز به مرحله‌ای می‌رسد که حق حیوان بی‌شاخ را، از حیوان شاخدار که به او ظلم کرده می‌گیرد. آن‌گاه می‌گوید: همه خاک شوید و در این هنگام همه آن‌ها مرده و خاک می‌شوند و از این جهت است که در آن روز کافران می‌گویند: «یا لیتنی کنتُ تراباً» ای کاش من خاک بودم.<ref>ر. ک. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۵، ص۲۲۶ از تفسیر المنار و همان، ص۲۲۵ با کمی تفاوت از مجمع البیان و نورالثقلین.</ref>

{{مطالعه بیشتر}}

{{پایان مطالعه بیشتر}}

{{پانویس|۲}}

{{شاخه