حدیث کسب شهرت به‌وسیله عبادت: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (added Category:ریا using HotCat)
 
(۱۶ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|کاربر=A.ahmadi }}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}در روایتی از امام رضا(ع) آمده است: «إنَّ اللّهَ یَکرَهُ شُهرَةَ العِبادَة و شُهرَةَ النّاس؛ خداوند انگشت‌نما شدن در عبادت و انگشت‌نما شدن نزد مردم را دوست ندارد». آیا این حدیث معتبر است؟ آیا به این معنا است که نباید در ظاهر، خود را فردی با تقوا و اهل عبادت نشان داد؟{{پایان سوال}}
{{سوال}}در روایتی از امام رضا(ع) آمده است: «اِنَّ اللّهَ یَکرَهُ شُهرَةَ العِبادَة و شُهرَةَ النّاس؛ خداوند انگشت‌نما شدن در عبادت و انگشت‌نما شدن نزد مردم را دوست ندارد». آیا این حدیث معتبر است؟ مراد از این روایت چیست؟{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
{{جعبه اطلاعات حدیث
| عنوان =
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| اندازه تصویر =
| نام‌های دیگر =
| موضوع  =
| به نقل از  = [[امام رضا(ع)]]
| روایات مشابه =
| راوی اصلی = حسن بن علی بن فَضّال
| دیگر راویان = حسین بن عبیدالله، شریف ابوقاسم بن محمد بن علی بن قاسم علوی عباسی، محمد بن احمد بن محمد مُکَتِّب، ابن محمد کوفی، علی بن حسن بن علی بن فَضّال
| اعتبار سند = [[حدیث ضعیف|ضعیف]]
| منابع شیعه = [[الامالی (شیخ طوسی)|اَمالی شیخ طوسی]]
| منابع سنی =
| توضیحات = روایت مشابه آن با سند [[حدیث صحیح|صحیح]] در [[معانی الاخبار (کتاب)|کتاب معانی الاخبار]] از [[امام صادق(ع)]] نقل شده است.
}}
'''کسب شهرت به‌وسیله عبادت'''، در روایات ناپسند شمرده شده است. بر اساس روایتی که از [[امام رضا(ع)]] نقل شده، کسی که خودش را به وسیله [[عبادت]] میان مردم مشهور کند، باید در دینداری او شک کرد. طبق این حدیث، خدا مشهور شدن انسان به وسیله عبادت را، دوست ندارد. این روایت در کتاب حدیثی [[الامالی (شیخ طوسی)|اَمالی شیخ طوسی]] ذکر شده و سند آن [[حدیث ضعیف|ضعیف]] شمرده شده است؛ البته حدیثی مشابه آن در کتاب [[معانی الاخبار (کتاب)|معانی الاخبار]] و از [[امام صادق(ع)]] ذکر شده، که [[حدیث صحیح|صحیح]] و [[حدیث معتبر|معتبر]] دانسته شده و در آن کسب شهرت به‌وسیله عبادت شبهه‌ناک و گمان‌برانگیز دانسته شده است. 


هر چند روایت مورد نظر از نظر سندی ضعیف است، اما مضمون آن در روایات معتبر آمده است. و از آنجایی که اخلاص در انجام کارهای خیر از اهمیت بالایی برخوردار است؛ این روایات به این مسئله اشاره دارند که انسان بهتر است کارهای پسندیده به خصوص مستحبات را در مرئا و منظر مردم انجام ندهند؛ چون ممکن است مورد تعریف و تمجید دیگران قرار گرفته و به مرور زمان دچار حس برتربینی و غرور شوند. این روایات از مشهور شدن به اهل تقوا به خاطر انجام مستحبات نهی می‌کنند؛ نه این که ناظر به واجبات باشند و از داشتن ظاهر خدایی نهی کنند.
[[فیض کاشانی]]، محدث شیعه قرن یازدهم قمری، مقصود این روایات را این دانسته که مؤمنان اعمال مستحبی‌شان را به رخ مردم نکشانند. [[شیخ حر عاملی]]، دیگر محدث شیعه، بر این باور است که [[واجب|واجبات]] را باید آشکارا انجام داد؛ ولی انجام [[مستحب|مستحبات]] بهتر است مخفیانه باشد تا باعث شهرت نشود. به گفته [[علامه مجلسی]]، محدث [[شیعه]]، اگر کارهای مستحبی به صورت مخفیانه انجام نشود، ممکن است فرد به‌تدریج دچار [[تکبر|غرور]] و [[عجب|خودبرتربینی]] شود و [[اخلاص|اخلاصش]] از بین برود.


== متن و ترجمه ==
== متن و ترجمه ==
=== به نقل از امام رضا(ع) ===
{{عربی بزرگ|مَنْ شَهَرَ نَفْسَهُ بِالْعِبَادَةِ فَاتَّهِمُوهُ عَلیٰ دِينِهِ، فَاِنَّ اَللَّهَ يَكْرَهُ شُهْرَةَ اَلْعِبَادَةِ وَ شُهْرَةَ اَلنَّاسِ ثُمَّ قَالَ: اِنَّ اللَّهَ (تَعَالَی) اِنَّمَا فَرَضَ عَلَی النَّاسِ فِی الْیَوْمِ وَ اللَّیْلَة سَبْعَ عَشْرَه رَکْعَة، مَنْ أَتَی بِهَا لَمْ یَسْأَلْهُ اللَّهُ (عَزَّ وَ جَلَّ) عَمَّا سِوَاهَا، وَ اِنَّمَا اَضَافَ رَسُولَ اللَّهِ(ص) اِلَیْهَا مِثْلَیْهَا لِیَتِمَّ بِالنَّوَافِلِ مَا یَقَعُ فِیهَا مِنَ النُّقْصَانِ، وَ اِنَّ اللَّهَ (عَزَّ وَ جَلَّ) لَا یُعَذِّبُ عَلَی کَثْرَة الصَّلَاه وَ الصَّوْمِ، وَ لَکِنَّهُ یُعَذِّبُ عَلَی خِلَافِ السُّنَّه<ref name=":0" />|ترجمه=هر كه خود را به واسطه عبادت کردن، بین مردم مشهور کند، در دينداری او شک كنيد؛ زيرا خدا مشهور شدن به واسطه عبادت و شهرت نزد مردم را ناپسند می‌دارد. خداوند تعالی بر مردم در شبانه روز هفده رکعت نماز را واجب کرد و هر کس آنها را بخواند دیگر مؤاخذه نخواهد شد و رسول خدا(ص) نافله‌ها را اضافه نمود تا نقصان را برطرف سازد و خداوند متعال به دلیل زیاد بودن نماز و روزه کسی را عذاب نمی‌کند؛ بلکه به دلیل مخالفت با سنت عذاب خواهد کرد.}}
{{عربی بزرگ|مَنْ شَهَرَ نَفْسَهُ بِالْعِبَادَةِ فَاتَّهِمُوهُ عَلیٰ دِينِهِ، فَاِنَّ اَللَّهَ يَكْرَهُ شُهْرَةَ اَلْعِبَادَةِ وَ شُهْرَةَ اَلنَّاسِ ثُمَّ قَالَ: اِنَّ اللَّهَ (تَعَالَی) اِنَّمَا فَرَضَ عَلَی النَّاسِ فِی الْیَوْمِ وَ اللَّیْلَة سَبْعَ عَشْرَه رَکْعَة، مَنْ أَتَی بِهَا لَمْ یَسْأَلْهُ اللَّهُ (عَزَّ وَ جَلَّ) عَمَّا سِوَاهَا، وَ اِنَّمَا اَضَافَ رَسُولَ اللَّهِ(ص) اِلَیْهَا مِثْلَیْهَا لِیَتِمَّ بِالنَّوَافِلِ مَا یَقَعُ فِیهَا مِنَ النُّقْصَانِ، وَ اِنَّ اللَّهَ (عَزَّ وَ جَلَّ) لَا یُعَذِّبُ عَلَی کَثْرَة الصَّلَاه وَ الصَّوْمِ، وَ لَکِنَّهُ یُعَذِّبُ عَلَی خِلَافِ السُّنَّه<ref name=":0" />|ترجمه=هر كه خود را به واسطه عبادت کردن، بین مردم مشهور کند، در دينداری او شک كنيد؛ زيرا خدا مشهور شدن به واسطه عبادت و شهرت نزد مردم را ناپسند می‌دارد. خداوند تعالی بر مردم در شبانه روز هفده رکعت نماز را واجب کرد و هر کس آنها را بخواند دیگر مؤاخذه نخواهد شد و رسول خدا(ص) نافله‌ها را اضافه نمود تا نقصان را برطرف سازد و خداوند متعال به دلیل زیاد بودن نماز و روزه کسی را عذاب نمی‌کند؛ بلکه به دلیل مخالفت با سنت عذاب خواهد کرد.}}
=== به نقل از امام صادق(ع) ===
{{عربی بزرگ|اَلِاشْتِهَارُ بِالْعِبَادَةِ رِيبَة|ترجمه=شهرت یافتن به وسیله عبادت، شبهه‌ناک و گمان‌برانگیز است.}}


== بررسی سندی ==
== بررسی سندی ==
حدیث مشهور شدن به عبادت، در کتاب‌های حدیثی [[الامالی (شیخ صدوق)|اَمالیِ شیخ صدوق]]،<ref name=":0">طوسی، محمد، الأمالی، قم، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ص۴۹۶، حدیث۱۱.</ref> [[الامالی (شیخ طوسی)|امالی شیخ طوسی]]،<ref name=":3">طوسى، محمد بن حسن، امالی، به تحقیق و تصحیح ‏مؤسسة البعثة، قم، دار الثقافة، ۱۴۱۴ش، ص۴۶۹.</ref> [[من لا یحضره الفقیه (کتاب)|من لا یحضره الفقیه]]،<ref name=":1">من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۳۹۴.</ref> و [[معانی الاخبار (کتاب)|معانی الاخبار]]<ref name=":2">شیخ صدوق، محمد بن علی، معانی الاخبار، تصحیح علی‌اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۰۳ق، ص۱۹۵.</ref> ذکر شده است. 
حدیث کسب شهرت به‌وسیله [[عبادت]] که از [[امام رضا(ع)]] نقل شده، در کتاب حدیثی [[الامالی (شیخ طوسی)|امالی شیخ طوسی]] ذکر شده است.<ref name=":3">طوسى، محمد بن حسن، امالی، به تحقیق و تصحیح ‏مؤسسة البعثة، قم، دار الثقافة، ۱۴۱۴ش، ص۴۶۹.</ref> یکی از روایان این روایت، علی بن محمد علوی است<ref name=":3" /> که او را در کتاب‌های رجالی، [[راوی مجهول|مجهول]] و ناشناخته دانسته‌اند.<ref>نمازی شاهرودی، علی، مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۵، ص۴۵۸؛ بسام، مرتضی، زبدة المقال من معجم الرجال، ج۱، ص۸۳.</ref> عالمان [[علم درایه]] معتقدند حدیثی که در سند آن فردی ناشناخته باشد، از نظری سندی [[حدیث ضعیف|ضعیف]] است.<ref name=":4">رحمان ستایش، محمدکاظم، [https://noorlib.ir/book/view/52802 توثیق و تضعیف]، ص۱۸۲ و ۱۸۳، قم، دانشگاه قرآن و حدیث، ۱۳۸۹ش.</ref>  


همه روایان سلسله‌سند حدیثی که در کتاب معانی الاخبار ذکر شده،<ref name=":2" />   
حدیث کسب شهرت به‌وسیله عبادت که از امام صادق(ع) روایت شده، در کتاب‌های حدیثی [[الامالی (شیخ صدوق)|اَمالیِ شیخ صدوق]]،<ref name=":0">شیخ صدوق، محمد بن علی، الامالی، ص۲۰، تهران، ۱۳۷۶ش.</ref> [[من لا یحضره الفقیه (کتاب)|من لا یحضره الفقیه]]<ref name=":1">من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۳۹۴.</ref> و [[معانی الاخبار (کتاب)|معانی الاخبار]]<ref name=":2">شیخ صدوق، محمد بن علی، معانی الاخبار، تصحیح علی‌اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۰۳ق، ص۱۹۵.</ref> ذکر شده است.  


و مورد اطمینان دانسته شده‌اند و این حدیث، [[حدیث صحیح|صحیح]] و [[حدیث معتبر|معتبر]] شمرده شده است؛<ref>رجوع کنید به نرم‌افزار درایه النور؛ نرم‌افزار اسناد شیخ صدوق.</ref> اگرچه دیگر احادیث که در کتاب‌های دیگر حدیثی آمده را از نظر سندی [[حدیث ضعیف|ضعیف]] دانسته‌اند.
همه روایان سلسله‌سند حدیثی که در کتاب معانی الاخبار ذکر شده،<ref name=":2" /> [[ثقه]] و مورد اطمینان دانسته شده‌اند و این حدیث، [[حدیث صحیح|صحیح]] و [[حدیث معتبر|معتبر]] شمرده شده است.<ref>رجوع کنید به نرم‌افزار درایه النور؛ نرم‌افزار اسناد شیخ صدوق.</ref>
 
یکی از روایان حدیثی که در امالی شیخ طوسی ذکر شده، علی بن محمد علوی است.<ref name=":3" /> این فرد را در کتاب‌های رجالی [[راوی مجهول|مجهول]] و ناشناخته دانسته‌اند.<ref>نمازی شاهرودی، علی، مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۵، ص۴۵۸؛ بسام، مرتضی، زبدة المقال من معجم الرجال، ج۱، ص۸۳.</ref> عالمان [[علم درایه]] معتقدند حدیثی که در سند آن فردی ناشناخته باشد، از نظری سندی [[حدیث ضعیف|ضعیف]] است.<ref name=":4">رحمان ستایش، محمدکاظم، [https://noorlib.ir/book/view/52802 توثیق و تضعیف]، ص۱۸۲ و ۱۸۳، قم، دانشگاه قرآن و حدیث، ۱۳۸۹ش.</ref> همچنین در سند روایتی که در من لا یحضره الفقیه و امالی شیخ صدوق ذکر شده، یونس بن ظبیان قرار دارد<ref>شیخ صدوق، محمد بن علی، الامالی، تهران، کتابچی، ۱۳۷۶ش، ص۲۱؛ من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۳۹۴.</ref> که رجال‌شناسان شیعه او را ضعیف دانسته‌اند.<ref>نجاشی، رجال النجاشی، ص۴۴۸؛ علامه حلی، حسن بن یوسف، الرجال، ص۲۶۶؛ تفرشی، نقد الرجال، ج۱، ص۱۰۸؛ خویی، جامع الرواة، ج۲، ص۳۵۵؛ خویی، معجم رجال الحدیث، ج۲۱، ص۲۰۵.</ref> عالمان علم درایه معتقدند حدیثی که در سند آن فردی ضعیف باشد، از نظر سندی ضعیف است.<ref name=":4" />


== بررسی محتوایی ==
== بررسی محتوایی ==
بر اساس حدیث مشهور شدن به [[عبادت]]، کسی که خودش را به وسیله عبادت میان مردم مشهور کند، باید در دینداری او شک کرد. در دیگر روایات نیز، خودنمایی در عبادت و با تقوا جلوه دادن خود در بین مردم، امری ناپسند شمرده شده است.  
بر اساس حدیث کسب شهرت به‌وسیله عبادت، کسی که خودش را به‌وسیله [[عبادت]] میان مردم مشهور کند، باید در دینداری او شک کرد.<ref name=":2" /> در دیگر روایات نیز، [[ریا در عبادت|خودنمایی در عبادت]] و با [[تقوا]] جلوه دادن خود در بین مردم، امری ناپسند شمرده شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به ابن بابویه، محمد، من لا یحضره الفقیه، قم، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق، ج۴، ص۳۹۴، حدیث۵۸۴۰.</ref> 


مراد از این روایات را نکوهش [[ریا در عبادت]] دانسته‌اند. 
به گفته [[علامه مجلسی]]، محدث [[شیعه]] قرن یازدهم قمری، [[ریا]] و خودنمایی در انجام [[واجبات]] نمود کمتری دارد؛ زیرا واجبات را بقیه نیز انجام می‌دهند؛ برخلاف [[مستحبات]] که همه آن را انجام نمی‌دهند و اگر مخفیانه به جا آورده شود ریایی نخواهد شد. به گفته وی، اگر انسان امور مستحبی را دور از نگاه مردم و در پنهانی انجام دهد، پاداش بیشتری خواهد داشت و گرنه ممکن است به‌تدریج دچار [[تکبر|غرور]] و [[عجب|خودبرتربینی]] شود و [[اخلاص|اخلاصش]] از بین برود؛ برای همین خداوند دوست ندارد بنده‌اش به جای اینکه خود را نزد خدا عزیز کند، در حضور مردم عزیز باشد.<ref>رک: مجلسی، محمدتقی، روضه المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، قم، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق، ج‏۱۳، ص۱۰۰.</ref>  
 
مراد از این حدیث، کسی دانسته شده که 
 
 
 
ریا و اشتهار پیدا کردن میان مردم با چند کار می‌تواند تحقق یابد:
 
# اظهار و ابراز باورهای حقه و معارف الهیه؛
# دوری از باورهای باطل؛
# اظهار ویژگی‌های پسندیده و مثبت؛
# انجام واجبات و مستحبات دینی و ترک کارهای حرام و مکروه.<ref>موسوی خمینی، روح الله، چهل حدیث، نشر آثار امام خمینی، چاپ چهاردهم، ۱۳۷۶ش، ص۳۵.</ref>
 
از توضیحات و شرح‌هایی که برخی از بزرگان، ذیل روایات اشتهار به عبادت آورده‌اند، می‌توان به این نتیجه رهنمون شد که ریا و خودنمایی در امور مستحبی نمود و جلوهٔ بیشتری دارد:
 
به گفته علامه مجلسی، محدث شیعه قرن یازدهم قمری، می‌نویسد: اگر انسان امور مستحبی را دور از نگاه مردم و در پنهانی انجام دهد، پاداش بیشتری خواهد داشت و گرنه ممکن است به مرور زمان غرور و خود برتربینی دامن انسان را بگیرد و اخلاصش از بین برود؛ لذا، خداوند دوست ندارد بنده‌اش به جای اینکه خود را نزد خدا عزیز کند، در حضور مردم عزیز باشد. ریا و خودنمایی در انجام واجبات نمود کمتری دارد؛ زیرا واجبات را بقیه نیز انجام می‌دهند، بر خلاف مستحبات که همه آن را انجام نمی‌دهند و اگر مخفیانه به جا آورده شود ریایی نخواهد شد.<ref>رک: مجلسی، محمدتقی، روضه المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، قم، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق، ج‏۱۳، ص۱۰۰.</ref>
 
فیض کاشانی نیز اینگونه روایات را ناظر بر انجام مخفیانه مستحبات می‌داند که مؤمنان می‌بایست اعمال مسحتبی خودشان را به رخ مردم نکشانند.<ref>فیض کاشانی، محمد محسن، الوافی، اصفهان، چاپ اول، ۱۴۰۶ق، ج‏۲۶، ص۱۶۰.</ref>
 
شیخ حر عاملی هم بر این باور است که واجبات را باید علنی انجام داد، اما انجام مستحبات بهتر است مخفیانه و به دور از چشم مردم باشد تا صدق شهرت نکند.<ref>حر عاملی، محمد، وسائل الشیعه، قم، چاپ اول، ۱۴۰۹ق، ج‏۱، ص۸۰.</ref>
 
خلاصه سخن اینکه مؤمنان باید همواره اهل تقوا و صلاح و خیر باشند؛ همانگونه که باطن‌شان خدایی است، ظاهری خدایی هم باید داشته باشند. اینگونه روایات بیانگر این است که مؤمنان باید مراقب باشند که اخلاص و قصد قربت الهی‌شان در عبادات، با خودبینی و غرور از بین نرود و در مستحبات تا می‌توانند خدا را دور از چشم مردم عبادت کنند. مشهور به اهل تقوا بودن کار ناپسندی نیست و اینگونه روایات هم نمی‌گوید که ظاهرمذهبی و مومنانه نداشته باشید؛ بلکه هشداری است برای دور نگه داشتن مؤمنان از افتادن به دام شیطانی ریا و غرور.
 
== احادیث مشابه ==
شیخ صدوق نیز در روایتی از امام صادق(ع) نقل کرده است که فرمود: «الِاشْتِهَارُ بِالْعِبَادَة رِیبَة»؛<ref>ابن بابویه، محمد، من لا یحضره الفقیه، قم، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق، ج۴، ص۳۹۴، حدیث۵۸۴۰.</ref> «شهرت یافتن به وسیله عبادت، شبهه‌ناک و گمان برانگیز است».
 
شیخ صدوق همین روایت را با دو سند دیگر در معانی الاخبار و الامالی نقل کرده است.<ref>رک: ابن بابویه، محمد، معانی الأخبار، قم، چاپ اول، ۱۴۰۳ق، ص۱۹۵. ؛ ابن بابویه، محمد، الأمالی، تهران، کتابچی، چاپ ششم، ۱۳۷۶ش، ص۲۰.</ref>


[[فیض کاشانی]]، محدث شیعه قرن یازدهم قمری نیز، مراد از این روایات این دانسته که مؤمنان اعمال مستحبی‌شان را به رخ مردم نکشانند.<ref>فیض کاشانی، محمد محسن، الوافی، اصفهان، چاپ اول، ۱۴۰۶ق، ج‏۲۶، ص۱۶۰.</ref> [[شیخ حر عاملی]]، دیگر محدث شیعه هم، بر این باور است که واجبات را باید آشکارا انجام داد؛ اما انجام مستحبات بهتر است مخفیانه باشد تا باعث شهرت نشود.<ref>حر عاملی، محمد، وسائل الشیعه، قم، چاپ اول، ۱۴۰۹ق، ج‏۱، ص۸۰.</ref> البته به باور [[امام خمینی]]، ریا و مشهور شدن میان مردم با انجام واجبات و ترک کارهای [[حرام]] نیز ممکن است ایجاد شود.<ref>موسوی خمینی، روح الله، چهل حدیث، نشر آثار امام خمینی، چاپ چهاردهم، ۱۳۷۶ش، ص۳۵.</ref>
== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==


خط ۵۸: خط ۵۲:
{{پانویس|۲}}
{{پانویس|۲}}
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی =
  | شاخه اصلی =حدیث
  | شاخه فرعی۱ =
  | شاخه فرعی۱ =فقه الحدیث
  | شاخه فرعی۲ =
  | شاخه فرعی۲ =
  | شاخه فرعی۳ =
  | شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =
  | شناسه =شد
  | تیترها =
  | تیترها =شد
  | ویرایش =
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی =شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =شد
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =
  | اولویت =ج
  | کیفیت =
  | کیفیت =ج
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}
[[رده:منبع‌شناسی]]
[[رده:ریا]]
automoderated
۶٬۳۴۱

ویرایش