جایگاه حقوق بشر در قانون اساسی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

[[حقوق بشر]] در قانون اساسی از جایگاه بسیار والایی برخوردار است و دیدگاه [[قانون اساسی]] جمهوری اسلامی ایران نسبت به حقوق بشر تجلّی عینی نظر اسلام درباره حقوق بشر است. دینی که با ظهور آن حقوق بشر در قالب نصوص شرعی تبلور پیدا کرد و پس از گذشت قرنها، اینک در قانون اساسی جمهوری اسلامی تولد دوباره یافته است. ملاحظه این ترسیم و نمایی که در قانون مزبور از حقوق و آزادی‌های اساسی ملت و وظایف حکومت در راستای تحقق و اجرای آنها آمده است، این احساس مثبت را به وجود می‌آورد که اگر دولت و دستگاه حاکمه آنها را به منصه ظهور برساند، مطمئناً جامعه اسلامی را به عنوان الگوی جامعه برتر به جهانیان معرفی خواهد کرد. جامعه‌ای که توفیق بودن و زندگی کردن در آن مایه آرامش، امنیت و افتخار مضاعف خواهد بود.

== حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ==

قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران اصولی را به این حقوق اختصاص داده، و حق برخورداری از تعلیم و تربیت،<ref>قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، بند ۳، و بند ۴، اصل ۳ و اصل ۳۰.</ref> آزادی کار و حق داشتن شغل مناسب<ref>قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، اصل ۲۸، اصل ۴۳.</ref> و حق بهره‌مندی از رفاه اجتماعی<ref>قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، بند ۱۲، اصل سوم، اصل ۲۹، اصل ۳۱، ص۴۳.</ref> و امثال آن را مورد حمایت قرار داده است. در قانون اساسی، همانند اسناد بین‌المللی به جهات محدود کننده حقوق و آزادی‌های اساسی بشر اشاره شده است و آن جهات عبارتند از: رعایت حقوق و آزادی‌های دیگران، حفظ نظم و امنیت عمومی، و رعایت اخلاق عمومی اضافه بر اینها رعایت موازین و معیارهای اسلامی<ref>قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، اصل ۲۰، اصل ۲۴، اصل ۲۸.</ref> که از ویژگی‌های قانون اساسی است.

== منابع ==