۱۱٬۸۷۷
ویرایش
←مؤلف
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مؤلف) |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
[[آقابزرگ تهرانی]] (متوفی ۱۳۸۹ق) کتاب‌شناس شیعه، پس از بررسی نظرات مختلف درباره مؤلف این اثر به این نتیجه می‌رسد که صاحب این اثر اهل بیهق بوده و در اواخر قرن ششم می‌زیسته است. از آنجا که در متن این کتاب از مؤلف با عنوان محمد بن محمد یادشده است، آقابزرگ از یازده تن از رجال شیعه آن دوره با عنوان محمد بن محمد یاد می‌کند، اما از میان این احتمالات کسی را انتخاب نمی‌کند.<ref>الشیخ آقابزرك الطهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعه، بیروت، دارالأضواء، ج ۵، ص ۳۳-۳۶.</ref> | [[آقابزرگ تهرانی]] (متوفی ۱۳۸۹ق) کتاب‌شناس شیعه، پس از بررسی نظرات مختلف درباره مؤلف این اثر به این نتیجه می‌رسد که صاحب این اثر اهل بیهق بوده و در اواخر قرن ششم می‌زیسته است. از آنجا که در متن این کتاب از مؤلف با عنوان محمد بن محمد یادشده است، آقابزرگ از یازده تن از رجال شیعه آن دوره با عنوان محمد بن محمد یاد می‌کند، اما از میان این احتمالات کسی را انتخاب نمی‌کند.<ref>الشیخ آقابزرك الطهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعه، بیروت، دارالأضواء، ج ۵، ص ۳۳-۳۶.</ref> | ||
یکی از احتمالات مطرح شده توسط آقابزرگ تهرانی [[محمد بن محمد الشعیری|محمد بن محمد الشَعیری]] است.<ref>الشیخ آقابزرك الطهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعه، بیروت، دارالأضواء، ج ۵، ص ۳۵</ref> برخی محققان | یکی از احتمالات مطرح شده توسط آقابزرگ تهرانی [[محمد بن محمد الشعیری|محمد بن محمد الشَعیری]] است.<ref>الشیخ آقابزرك الطهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعه، بیروت، دارالأضواء، ج ۵، ص ۳۵</ref> برخی محققان نشانه‌ای را ذکر کرده‌اند که نویسنده کتاب محمد بن محمد شعیری است. در پشت برگه شماره ۶۸ یکی از نسخه‌های سه‌گانه موجود در کتابخانه ملی ایران، نام مؤلف کتاب شعیری ذکر شده است.<ref>خان‌بابا مشار، فهرست کتب چاپی عربی، بی‌جا، بی‌نا، ص ۲۳۹.</ref> | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
در کتاب جامع الاخبار طی ۱۴۰ فصل درباره ۱۴۰ موضوع از معارف اسلامی و شیعی بحث شده است. محتوای کتاب به شش بخش | در کتاب جامع الاخبار طی ۱۴۰ فصل درباره ۱۴۰ موضوع از معارف اسلامی و شیعی بحث شده است. برخی محققان محتوای کتاب را به شش بخش تقسیم کرده‌اند: | ||
نویسنده در دیباچه کتاب غرض خود از نگارش را شوق فراوان به فراهم آوردن اثری درباره زهد و موعظه | * فضیلت شناخت خداوند متعال و مطالبی راجع به توحید و عدل. | ||
* بیان فضیلت [[رسول اکرم(ص)]] و [[اهل‌بیت(ع)]]. | |||
* درباره ذکر، استغفار و انواع نمازها. | |||
* بیان صفات مؤمن که در این رابطه بسیاری از مسائل اخلاقی، اجتماعی، خانوادگی و آداب و مستحبات زندگی را بیان کرده است. | |||
* درباره مرگ، معاد، روح، بهشت، و قیامت. | |||
* در بخش پایانی کتاب در فصلی با عنوان نوادر روایات پراکنده با موضوعات مختلف نقل شده است.<ref>محمود مدنی بجستانی، فرهنگ کتب حدیثی شیعه، تهران، شرکت چاپ و نشر بین الملل انتشارات امیرکبیر، ج ۲، ص ۶۹۳.</ref> | |||
در میانه برخی فصل‌ها، مباحث گوناگون و پراکنده کلامی، جغرافیایی و تاریخی آورده شده است. بحث‌هایی درباره [[مرجئه]]، [[قدریه]]، آن سوی [[کوه قاف]] و ... آمده است. نویسنده در دیباچه کتاب غرض خود از نگارش را شوق فراوان به فراهم آوردن اثری درباره زهد و موعظه براساس روایات اهل‌بیت(ع) بر می‌شمرد. روایاتی مستند که متکی به احتجاج‌های قرآنی و تأیید شده با استدلال‌های عقلانی باشد. نویسنده آرزوی نگارش چنین اثری را از بیست‌سالگی داشته است. آرزویی که پس از پنجاه‌سالگی محقق می‌شود. او دلیل اصلی نگارش کتاب پس از گذشت این سالیان را آگاهی خود به اهمیت [[نهی از منکر]] و سودمندی پند و موعظه در شریعت بر می‌شمرد.<ref>محمد بن محمد الشعیری، جامع الأخبار، نجف، المطبعة الحیدریة، ص ۲-۳. </ref> | |||
== ارزش و جایگاه == | == ارزش و جایگاه == | ||
در کتاب جامع الاخبار گاه سند روایات به طور کامل آمده و گاهی به صورت «روی باسناد صحیح» یا «رویت باسنادی» یا «روی عن فلان» آمده است. در برخی از روایات این کتاب سند [[شیخ صدوق]] یا [[برقی]] ذکر شده است. ولی در اکثر موراد روایات این کتاب به صورت مقطوعه و با عنوان «قال فلان» یا «عن فلان» نقل شده است.<ref>محمود مدنی بجستانی، فرهنگ کتب حدیثی شیعه، تهران، شرکت چاپ و نشر بین الملل انتشارات امیرکبیر، ج ۲، ص ۶۹۴.</ref> | در کتاب جامع الاخبار گاه سند روایات به طور کامل آمده و گاهی به صورت «روی باسناد صحیح» یا «رویت باسنادی» یا «روی عن فلان» آمده است. در برخی از روایات این کتاب سند [[شیخ صدوق]] یا [[برقی]] ذکر شده است. ولی در اکثر موراد روایات این کتاب به صورت مقطوعه و با عنوان «قال فلان» یا «عن فلان» نقل شده است.<ref>محمود مدنی بجستانی، فرهنگ کتب حدیثی شیعه، تهران، شرکت چاپ و نشر بین الملل انتشارات امیرکبیر، ج ۲، ص ۶۹۴.</ref> | ||