ثواب افطاری‌ دادن در ماه رمضان: تفاوت میان نسخه‌ها

== روایات درباره افطاری دادن ==

بنا بر روایات، افطاری دادن ثواب بزرگی دارد، چنان‌که به فرمودهٔ امام صادق(ع): «هرکس روزه‌داری را افطاری بدهد، برای او مثل اجر روزه‌دار است»  یا در روایت منقول از حضرت امام کاظم(ع) آمده است: «افطاری دادن به برادر روزه‌دارت از روزه‌داری بهتر است».<ref>عظیمی‌پور، نسیم، «افطاری»، دانشنامه فرهنگ مردم ایران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱، ذیل مدخل.</ref> پیامبر(ص) فرموده هر کس از شما در این ماه روزه‌داری را افطار دهد؛ خدای تعالی پاداش عملش را ثواب یک بنده آزاد کردن و آمرزش گناهان گذشته او قرار خواهد داد. فردی گفت: یا رسول‌الله! همه ما که توانایی افطار دادن نداریم. حضرت فرمود: از آتش جهنم بپرهیزید، گرچه به دادن نصف دانه خرما باشد (اگر این را هم ندارید) به دادن شربت ساده‌ای باشد.<ref>جوادی آملی، عبدالله، اسرار عبادات، الزهرا، ۱۳۷۲، بی‌جا، ص۱۶۵. و نیز غفاري، علي اکبر؛ غفاري، محمد جواد؛ بلاغي، صدر، ترجمه من لا يحضره الفقيه شيخ صدوق، تهران، صدوق، ۱۳۶۷، ج۲، ص۴۷۳.</ref>

[[آیت‌اللّه میرزا جواد ملکی تبریزی]] گفته است «از مهم‌ترین کارهای این ماه، افطاری دادن به روزه‌داران است. پاداش آن را در خطبه پیامبر(ص) شنیده‌ای. مهم‌تر، آن است که در این کار، نیّت خالص و مؤدّب شدن به ادب الهی باشد و این که انگیزه آن جز به دست آوردن رضای خدا نباشد، نه ابراز شرافت دنیا و نه شرافت آخرت، نه تقلید و نه رسم و عادت. باید بکوشد تا عمل خود را از این هدف‌ها خالص سازد و آن را با برخی آزمون‌ها بیازماید و از فریبکاری هوای نفْس و شیطان، خاطرجمع نباشد.»<ref>محمدی ری‌شهری، محمد، مراقبات ماه رمضان، ص۱۸۵.</ref>

== سنت افطاری دادن ==

رسم افطاری دادن بنا بر سنت دینی مسلمانان از دیرباز در ایران رواج داشته است و این موضوع را در بسیاری از متون تاریخی، می‌توان پی گرفت؛ به‌طور مثال، در دورهٔ آل بویه، در بغداد، ضیافت‌هایی در همهٔ شب‌های ماه رمضان بر پا بود و بیش از ۱۰۰۰ تن در این میهمانی‌ها شرکت می‌کردند. مهمانی افطاری در دورهٔ صفویه نیز رواج داشت.<ref>عظیمی‌پور، نسیم، «افطاری»، دانشنامه فرهنگ مردم ایران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱، ذیل مدخل.</ref>