۶٬۷۸۳
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسبها: واگردانی دستی ویرایشگر دیداری |
||
خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
از پس تدوین جوامع اصلی هشتگانه روایی اهل سنت در دورهٔ سوم، تاریخ حدیث و تدوین متون روایی اهل سنت هفت دورهٔ دیگر را تا به امروز طی کرده است. این دورهها با خط سیری نامنظم از سدهٔ چهارم تا سدهٔ چهاردهم قمری ادامه داشته است.<ref>علی نصیری، حدیثشناسی، انتشارات سنابل، ج ۱، ص ۸۱-۸۲.</ref> در ادامه به خصوصیات هر دوره و آثار شاخص آن اشاره میشود: | از پس تدوین جوامع اصلی هشتگانه روایی اهل سنت در دورهٔ سوم، تاریخ حدیث و تدوین متون روایی اهل سنت هفت دورهٔ دیگر را تا به امروز طی کرده است. این دورهها با خط سیری نامنظم از سدهٔ چهارم تا سدهٔ چهاردهم قمری ادامه داشته است.<ref>علی نصیری، حدیثشناسی، انتشارات سنابل، ج ۱، ص ۸۱-۸۲.</ref> در ادامه به خصوصیات هر دوره و آثار شاخص آن اشاره میشود: | ||
=== دورهٔ تکمیل جوامع روایی === | ==== دورهٔ تکمیل جوامع روایی ==== | ||
در این دوره، عالمان اهلسنت به فکر تکمیل کتابهای هشتگانهٔ حدیثی اصلی خود افتادند. این جوامع از منظر عالمان اهلسنت در درجهٔ بالای اعتبار قرار داشت و همین موجب شد تا آنان در پی رفع کاستیهای آنها باشند. عمدهٔ این کاستیها در عدم وجود برخی از روایات صحیح در این جوامع بود. از سوی دیگر، به دلیل اینکه هنوز منابع اولیهٔ روایات اعم از مکتوبات دورهٔ دوم و مشایخ حدیثی در دسترس بودند، عالمان حدیث اهلسنت احساس کردند که اگر به تکمیل کارهای پیشین نپردازند، این بخش از میراث روایی از میان خواهد رفت. نتیجهٔ این اندیشه پیدایش تعدادی از منابع روایی در این دوره بود.<ref>علی نصیری، حدیثشناسی، انتشارات سنابل، ج ۱، ص ۱۵۳-۱۵۵.</ref> از جمله مهمترین منابع این دوره میتوان به المسند الصحیح [[ابنحبّان]]<ref>دربارهٔ او و آثارش ن.ک: علی رفیعی، «ابن حبان»، دایرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج ۳، ص ۳۰۳-۳۰۵. </ref> (متوفای ۳۵۴ق) و [[المستدرک علی الصحیحین]] نوشتهٔ [[حاکم نیشابوری]]<ref>دربارهٔ او و آثارش ن.ک: محمدرضا شفیعی کدکنی، تاریخ نیشابور، مقدمهٔ مصحح، تهران، آگه، ص ۳۱-۴۲.</ref> (متوفای ۴۰۵ق) اشاره کرد. | در این دوره، عالمان اهلسنت به فکر تکمیل کتابهای هشتگانهٔ حدیثی اصلی خود افتادند. این جوامع از منظر عالمان اهلسنت در درجهٔ بالای اعتبار قرار داشت و همین موجب شد تا آنان در پی رفع کاستیهای آنها باشند. عمدهٔ این کاستیها در عدم وجود برخی از روایات صحیح در این جوامع بود. از سوی دیگر، به دلیل اینکه هنوز منابع اولیهٔ روایات اعم از مکتوبات دورهٔ دوم و مشایخ حدیثی در دسترس بودند، عالمان حدیث اهلسنت احساس کردند که اگر به تکمیل کارهای پیشین نپردازند، این بخش از میراث روایی از میان خواهد رفت. نتیجهٔ این اندیشه پیدایش تعدادی از منابع روایی در این دوره بود.<ref>علی نصیری، حدیثشناسی، انتشارات سنابل، ج ۱، ص ۱۵۳-۱۵۵.</ref> از جمله مهمترین منابع این دوره میتوان به المسند الصحیح [[ابنحبّان]]<ref>دربارهٔ او و آثارش ن.ک: علی رفیعی، «ابن حبان»، دایرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج ۳، ص ۳۰۳-۳۰۵. </ref> (متوفای ۳۵۴ق) و [[المستدرک علی الصحیحین]] نوشتهٔ [[حاکم نیشابوری]]<ref>دربارهٔ او و آثارش ن.ک: محمدرضا شفیعی کدکنی، تاریخ نیشابور، مقدمهٔ مصحح، تهران، آگه، ص ۳۱-۴۲.</ref> (متوفای ۴۰۵ق) اشاره کرد. | ||
ویرایش