بررسی روایت نزول سوره توحید برای آخرالزمان

سؤال

در روایتی بیان شده که: «سوره توحید برای آخرالزمان نازل شده است.» آیا این روایت صحت دارد؟ دلیل صحت روایت چیست؟

در روایتی از امام سجاد(ع) درباره فضیلت سوره توحید سوال شده و ایشان در پاسخ مضمونی نزدیک به آنچه سوال شده را می‌گویند:

«إِنَّ اللّه َ عزوجل عَلِمَ أَنَّهُ يَكونُ في آخِرِ الزَّمانِ أَقوامٌ مُتَعَمِّقونَ، فَأَنزَلَ اللّه ُ تَعالى «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» وَالآياتِ مِن سورَةِ الحَديدِ إِلى قَولِهِ: «وَ هُوَ عَلِيمُم بِذَاتِ الصُّدُورِ»، فَمَن رامَ وَراءَ ذلِكَ فَقَد هَلَكَ؛ خداوند متعال می‌دانست که در آخرالزمان اقوامی می‌آیند که در مسائل تعمق و دقت می‌کنند؛ سوره توحید و آیات آغاز سوره حدید، را نازل کرد؛ پس هر کس ماورای آن را طالب باشد هلاک می‌شود».[۱]

از این روایت برداشت‌های عرفانی شده، به طوری که برخی از عالمان شیعه منظور امام(ع) از واژه «متعمقون» در این روایت را بزرگان اهل معرفت دانسته‌اند.[۲] ملاصدرا، فیلسوف شیعه و بنیانگذار حکمت متعالیه، با دیدن این روایت ابراز شادی می‌کند و سجده شکر به‌جا آورده می‌آورد؛ زیرا این روایت را بشارتی برای اهل تفکر در معارف عمیق الهی می‌پندارد.[۳]

در مقابل برخی، از جمله ابوالحسن شعرانی، معنای روایت را در نفی و نقد تعمق در ذات الهی دانسته‌اند.[۴] نیز برخی برداشت بزرگان اهل معرفت از معنای «تعمق» در این روایت را نادرست خوانده‌اند و معنای تعمق را افراط، تندروى و خارج‌شدن از مرز اعتدال دانسته‌اند.[۵]

برخی معتقدند که این حدیث به معنای مختص بودن این آیات برای افراد آخرالزمان و اینکه مردم پیش از آن بهره‌ای از آن‌ها ندارند، نیست؛ بلکه دلالت بر این دارد که مردم آخرالزمان بهتر و بیشتر از این آیات استفاده می‌کنند. زیرا هیچ‌یک از آیات قرآن مخصوص برهه خاصی از زمان نیست، بلکه مخصوص تمام افراد در تمام اعصار است.[۶]

منابع

  1. كلينی، محمد بن یعقوب، الکافی، تحقیق علی‌اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دار الكتب الإسلامية، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۹۱.
  2. فیض کاشانی، محمدمحسن بن شاه‌مرتضی، الوافی، اصفهان، كتابخانه امام أميرالمؤمنين على(ع)، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۳۶۹.
  3. «ذوق و شادی صدرالمتألهین وقتی حدیث امام سجاد (ع) را دید» خبرگزاری شبستان، تاریخ درج مطلب ۲۷ اردیبهشت ۱۳۹۴ش، تاریخ بازدید: ۲۴ مرداد ۱۴۰۲ش.
  4. فیض کاشانی، الوافی، ج۱، ص۳۶۹.
  5. محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه عقايد اسلامی، قم، مؤسسه فرهنگی دارالحدیث، ۱۳۸۵ش، ج۴، ص۵۴۸-۵۴۹.
  6. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران،‌ دار الكتب الاسلاميه‌، ۱۳۷۴ش، ج۲۳، ص۲۹۵.