۷٬۰۶۳
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
آیا می‌توان ایمان دینی را صرفاً نوعی امید به حساب آورد؟ | آیا می‌توان ایمان دینی را صرفاً نوعی امید به حساب آورد؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
'''ایمان به معنای امید''' از تفسیرهای ایمان است که روشنفکرانی چون عبدالکریم سروش آن را بیان نموده‌اند. در این نگرش یقین در به دست آوردن ایمان نقشی ندارد و برای دلیل این سخن نیز از برخی [[آیات قرآن]] کمک گرفته شده است. در مقابل این نگرش، رویکردی است که ایمان را متعلق به خدا می‌داند و امید را متعلق به فعل خدا و در نتیجه استدلال می‌کنند که عنصر محوری یقین به خداوند است. | |||
==دلایل قائلین معنای امید برای ایمان== | ==دلایل قائلین معنای امید برای ایمان== | ||
[[عبدالکریم سروش]] عنصر محوری [[ایمان]] را [[امید]] می‌داند و نه [[یقین]]؛ «در ایمان درجه‌ای از باور لازم است، و همین مقدار که شخص، احتمال وجود چیزی و کسی و نیکی او را، بیش از احتمال عدم او بداند و بر همین اساس خطر کند و به او دل ببندد و امید بورزد و بر اثر پاره‌ای کامیابی‌ها، امید و [[توکل]] و باور خود را افزون‌تر کند و آماده امید ورزیدن‌ها و قربانی کردن‌های بیشتر شود، او را می‌توان مؤمن خواند».<ref>مجله کیان، ش۵۲، ص۴۹.</ref> | [[عبدالکریم سروش]] عنصر محوری [[ایمان]] را [[امید]] می‌داند و نه [[یقین]]؛ «در ایمان درجه‌ای از باور لازم است، و همین مقدار که شخص، احتمال وجود چیزی و کسی و نیکی او را، بیش از احتمال عدم او بداند و بر همین اساس خطر کند و به او دل ببندد و امید بورزد و بر اثر پاره‌ای کامیابی‌ها، امید و [[توکل]] و باور خود را افزون‌تر کند و آماده امید ورزیدن‌ها و قربانی کردن‌های بیشتر شود، او را می‌توان مؤمن خواند».<ref>مجله کیان، ش۵۲، ص۴۹.</ref> | ||
| خط ۱۳: | خط ۱۶: | ||
==دلایل رد معنای امید برای ایمان== | ==دلایل رد معنای امید برای ایمان== | ||
* متعلق ایمان، خداست اما متعلق امید، رحمت [[خدا]]؛ چنان‌که در آیه {{قرآن|وَ یَرْجُوا رَحْمَه رَبِّهِ}} این نکته به کار رفته است. به عبارت دیگر انسان [[مؤمن]] ایمان دارد که «خدا هست و حضور دارد»؛ اما انسان امیدوار، به «رحمت، امداد و لطف او» امید بسته است. یعنی ایمان، به وجود خدا تعلق دارد و | * متعلق ایمان، خداست اما متعلق امید، رحمت [[خدا]]؛ چنان‌که در آیه {{قرآن|وَ یَرْجُوا رَحْمَه رَبِّهِ}} این نکته به کار رفته است. به عبارت دیگر انسان [[مؤمن]] ایمان دارد که «خدا هست و حضور دارد»؛ اما انسان امیدوار، به «رحمت، امداد و لطف او» امید بسته است. یعنی ایمان، به وجود خدا تعلق دارد و امید به فعل او. بنابراین ایمان بر امید مقدم است و پیامد ایمان امید است نه این‌که ایمان همان امید باشد. | ||
* می‌توان اهل ایمان (مومن بودن به دین خاص و انجام امور دینی آن) نبود اما اعتماد و امید به مقوله‌های دینی داشت. مانند آن‌چه در میان پیروان دین زرتشتی نسبت به مقام [[امام حسین]](ع) وجود دارد. اما نمی‌توان آنان را مؤمن به دین [[اسلام]] دانست. | * می‌توان اهل ایمان (مومن بودن به دین خاص و انجام امور دینی آن) نبود اما اعتماد و امید به مقوله‌های دینی داشت. مانند آن‌چه در میان پیروان دین زرتشتی نسبت به مقام [[امام حسین]](ع) وجود دارد. اما نمی‌توان آنان را مؤمن به دین [[اسلام]] دانست. | ||
| خط ۳۰: | خط ۳۳: | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = شد | ||
| تیترها = شد | | تیترها = شد | ||
| ویرایش = شد | | ویرایش = شد | ||