الگو بودن حضرت زینب(س): تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از الگوهایی که در مورد ارزش‌هایی مثل عفت و حیا، صبر و آزادگی و … برای همه جهانیان الگو می‌باشد حضرت زینب (س) می‌باشد. [[امام سجاد(ع)]] درباره ایشان می‌گوید: «تو ناخوانده دانایی و نیاموخته خردمندی.»<ref>طبرسی، احمد بن علی‏، الإحتجاج، ج۲، ص ۳۰۵، مشهد، انتشارات مرتضی، ۱۴۰۳ ق.</ref>در میان ویژگی‌های ممتاز حضرت زینب چند شاخصهٔ برتر است که می‌تواند به عنوان الگو برای همه مخصوصاً بانوان مطرح باشد. از جمله صبر و تحمل در مقابل سختی ها و مصایب، ایمان و عشق به نماز، فهم و درک مسایل سیاسی و اجتماعی و پیروی از امام. زینب(س)، الگوی صبر، شجاعت، ایثار، تقوی، عفاف و حجاب و پس از مادرش برترین زن عقیلهٔ بنی هاشم است.

آن حضرت حتی در اوج سوگ و اندوهش، که بیشتر بعد از شهادت سالار شهیدان و یاران با وفایش نمودار شد، راز و نیاز با خدای متعال را ترک نکرد و نماز شبش که جزء مستحبات بود فراموش نشد. و گویا از ارتباط با خالق یکتا روح رنج دیده‌اش تسکین می‌یافت. زینب کبری در قلهٔ بلند ایمان ایستاده بود. شاهد و دلیل این مدعا صلابت و ایستادگی در برابر مصیبت‌های بزرگ کربلا است که کوه‌های سخت و با صلابت را از پای درمی‌آورد.

شیخ عباس قمی صاحب کتاب مفاتیح الجنان این تعبیر را نسبت به زینب (س) دارند: ایشان عقیله بنی هاشم و صاحب مقام رضا و تسلیم است.<ref>قمی، عباس، منتهی الآمال، قم، ج‏۲، ص۹۳۸، تهران، انتشارات دلیل، سال ۱۳۷۹ ش.</ref> به این معنا که بعد از آن همه اتفاقات ناگوار و بی‌سابقه، وقتی وارد مجلس ابن زیاد ملعون وارد و با طعنه او که دیدید چگونه خدا شما را خوار و ذلیل کرد، روبرو می‌شود، این جمله عرفانی را می‌فرماید: «مَا رَأَیْتُ إِلَّا جَمِیلًا؛ یعنی من چیزی جز شکوه و زیبایی نمی‌بینم.»<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج‏۴۵، ص۱۱۶، بیروت، مؤسسه الوفاء، ۱۴۰۴ق.</ref>

شیخ مفید، جواب حضرت زینب به ابن زیاد را چنین نقل می‌کند: سپاس خدای را که گرامی داشت ما را به پیامبر گرامی اسلام، حضرت محمد (ص) و ما را از پلیدی پاک گردانید، همانا خداوند فاسقان را رسوا می‌کند….<ref>مجلسی، محمد باقر، پیشین، ج۴۵، ص۳۷۶–۳۷۷.</ref>

حضرت زینب (س) با این که ازدواج کرده بود و دارای شوهر و فرزند بود، در عین حال در قیام امام حسین (ع) در مقابل ظلم و ستم یزید، همگام با آن حضرت و در کنار وی بود. این میسر نمی‌شود، مگر آن که انسان بداند که پیروی از امام و حمایت از وی، وظیفه و مسئولیتی است که باید به آن عمل نمود. البته این بدان معنا نیست که وی بدون اجازه شوهرش اقدام به این مسئولیت نمود، بلکه با اذن و رضایت شوهر به وظیفه اش عمل کرد. این بیانگر آن است که حضرت در ادای وظیفه و مسئولیت هیچ تردیدی به خود راه نداده و دنبال عذر و بهانه نبود، تا از زیر بار مسئولیت شانه خالی کند، بلکه با اطمینان کامل به برادرش ملحق شد؛ چرا که وی می‌دانست که قیام در برابر ظلم و ستم و امر به معروف و نهی از منکر، تکلیف شرعی است که باید به این تکلیف عمل نمود.<ref>امین، سید محسن، اعیان الشیعه، بیروت: دارالتعارف للمطبوعات، ج۷، ص۱۳۷.</ref>