اقتداء امام علی(ع) به خلفاء در نماز: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

== بیعت اجباری با ابوبکر ==

[[خلافت اسلامی]] در فضایی ناعادلانه به [[ابوبکر]] رسید و [[علی(ع)]] از آنجا که خود را از هر نظر شایسته خلافت می‌دید، ابتدا از بیعت با ابوبکر امتناع نمود.<ref>حسن ابراهیم حسن، تاریخ الاسلام، بیروت، دارالاندلس، چاپ هفتم، ۱۹۶۴، ج۱، ص۲۶۶.</ref> و سرانجام ناچار شد در یک سیاست حق مدارانه، با ابوبکر بیعت کند.

ولی توجه به حوادث پس از رحلت پیامبر، نظر نویری در نهایه الارب را تأیید می‌کند که درباره چگونگی بیعت امام می‌گوید: پس از آن که عمر، فاطمه(س) را تهدید جدی نمود و سوگند خورد که تهدید خود را عملی خواهد نمود، فاطمه(س) به علی(ع) گفت که ملاحظه وی را نکند و با ابوبکر بیعت نماید.<ref>نویری، نهایه الارب، المکتبه العربیه، قاهره، ۱۳۹۵هـ، ج۱۹، ص۴۰.</ref> توجه به فلسفه بیعت امام با خلیفه، علت همکاری امام با خلفاء در سایر زمینه‌ها، از جمله [[نماز]] خواندن پشت سر آن‌ها را روشن می‌نماید.

== مصلحت حفظ وحدت مسلمین ==

امام(ع) در تحلیل موضع خود می‌گوید: و ایم الله لولا مخالفه الفرقه و ان یعود الکفر و یبور الدین لکنّا علی غیر ما لنا لهم علیه.<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ج۱، ص۳۰۷.</ref>(به خدا سوگند اگر ترسی از بروز اختلاف و بازگشت کفر و از بین رفتن دین نبود، رفتاری غیر از آنچه انجام دادیم، در پیش می‌گرفتیم) پس ضرورت وحدت میان مسلمان‌ها و حفظ حوزه اقتدار اسلام در برابر بیگانگان ایجاب می‌نمود که امام از صف مسلمین خارج نشود. در [[نماز جمعه|جمعه]] و [[نماز جماعت|جماعت]] شرکت کند و خلیفه را ارشاد نماید. البته انجام این امور، مانع از آن نبود که علی(ع) در هر فرصت مناسب، حق خود را اظهار و نسبت به جفای خلفاء شکایت نماید، که خطبه‌های فراوانی در [[نهج البلاغه]] شاهد این مدعی است.<ref>نگاه کنید به مطهری، مرتضی، امامت و رهبری، انتشارات صدرا، چاپ دوم، ۱۳۶۴، ص۲۰، بخش مقدمه.</ref>

{{شاخه

  | شاخه اصلی = کلام

}}

{{تکمیل مقاله

  | نمایه = شد

  | تغییر مسیر = شد

  | بازبینی =

  | تکمیل =