اطمینان از نجات و حیات جاودانه در عقاید مسیحیت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{شروع متن}}

سؤال: یکی از برکات بزرگ كه فقط عیسی مسیح می‌تواند انجام بدهد و فقط او ادعا كرده است اطمینان از نجات و حیات جاودانگی است. در كتاب مقدس اول یوحنا فصل ۱ آیه ۹ این‌طور می‌خوانیم كه : «اما اگر گناهان خود را به او اعتراف نماییم، می‌توانیم اطمینان داشته باشیم كه او ما را می‌بخشد و از هر ناراستی پاك می‌سازد. این كار خدا كاملاً منصفانه و درست است، زیرا عیسی مسیح برای شستن و پاك كردن گناهان ما، جان خود را فدا كرده است».

در اول یوحنا فصل ۵ آیه ۱۳ می‌خوانیم كه : «این نامه را نوشتم تا شما كه به فرزند خدا ایمان‌دارید، بدانید كه از هم‌اکنون، از حیات جاوید برخوردارید»

در كتاب مقدس اعمال رسولان فصل ۴ آیه ۱۲ می‌خوانیم كه : «در هیچ‌کس جز او نجات نیست، زیرا زیر آسمان نامی دیگر به آدمیان داده نشده تا بدان نجات یابیم»

در كتاب مقدس افسسیان فصل ۲ آیه ۸ : ( بنابراین، در اثر بخشش رایگان و مهربانی خدا و توسط ایمانتان به مسیح است كه نجات‌یافته‌اید؛ و این كار شما نیست، بلكه هدیهٔ خداست. نجات نتیجهٔ اعمال خوب ما نیست، ازاین‌رو هیچ‌کس نمی‌تواند به خود ببالد. ۱۰ این خداست كه ما را از نو آفریده و این زندگی جدید را از فیض وجود عیسی مسیح به ما داده‌شده است.

 

 

حال سؤال اینجاست آیا شما در دین و مذهب خود از نجات و زندگی جاویدان و حیات ابدی خود اطمینان دارید ؟

اینکه خداوند توبه پذیر است و گناه کسی را می‌بخشد که به گناهان خود در پیشگاه خدای متعال اعتراف کند و از عمل کرد خود پشیمان شود، اختصاص به دین مسیحیت پولسی ندارد بلکه در تمام ادیان ابراهیمی به این آموزه و عقیده تأکید شده است؛ چه اینکه در دین اسلام برای بخشش گناهان حتی هیچ نیازی به قربانی شدن مثل حضرت مسیح(ع) نیست بلکه در هر زمان و مکانی خداوند توبه پذیر است . خداوند در قرآن کریم بخشش گناهان متوقف به محبت خدا و متابعت از رسول خدا نموده و هیچ قید و بندی دیگری برای قرار نداده است.«قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونی‏ یحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَ یغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحیمٌ؛ بگو: «اگر خدا را دوست مى‏دارید، از من پیروى كنید! تا خدا (نیز) شمارا دوست بدارد و گناهانتان را ببخشد و خدا آمرزنده مهربان است.»<ref>آل عمران، ۳۱.</ref> همچنین از اعمال ناشایست و ظلمی انسان که بر خود روا داشته با استغفار می‌گذرد . در این رابطه چنین فرموده است: وَ الَّذینَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَه أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَ مَنْ یغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللَّهُ وَ لَمْ یصِرُّوا عَلى‏ ما فَعَلُوا وَ هُمْ یعْلَمُونَ ؛ و آن‌ها كه وقتى مرتكب عمل زشتى شوند، یا به خود ستم كنند، به یاد خدا مى‏افتند و براى گناهان خود، طلب آمرزش مى‏كنند- و كیست جز خدا كه گناهان را ببخشد؟- و بر گناه، اصرار نمى‏ورزند، بااینکه مى‏دانند.»<ref>آل عمران، ۱۳۵.</ref> به‌طورکلی در آیه «إِنَّ اللَّهَ لا یغْفِرُ أَنْ یشْرَكَ بِهِ وَ یغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ یشاءُ وَ مَنْ یشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدِ افْتَرى‏ إِثْماً عَظیماً؛<ref>نساء ، ۴۸.</ref> فرموده که خداوند (هرگز) شرك را نمى‏بخشد! و پایین‏تر از آن را براى هرکسی که بخواهد می‌بخشد. و آن‌کسی كه براى خدا، شریكى قرار دهد، گناه بزرگى مرتكب شده است. این‌گونه بخشش و آمرزش انسان که در دین اسلام از آن سخن گفته‌شده، مطابق با حکم عقل است و در ضمن اینکه هیچ خدشه‌ای بر آن وارد نمی‌گردد، هیچ نیازی به قربانی و امثال این‌ها ندارد.

افزون بر آن آنچه مسیحیت پولسی را به چالش می‌کشاند فدا شدن حضرت مسیح برای نجات انسان و رستگار شدن او بدون عمل است. زیرا نجات و حیات جاودانه انسان در بهشت بدون عمل صالح امکان‌پذیر نیست و قربانی شدن حضرت مسیح(ع) عمل صالح را برای بشر تأمین نمی‌کند تا بشر را رستگار نموده و بهشت را برای او تضمین کند. پس این عقیده نه‌تنها برکت نیست بلکه باز کردن راه گناه برای مردم است و به امید اینکه حضرت مسیح برای نجات آنان فدا شده است، نه‌تنها انسان از رشد و کمال ساقط می‌گردد بلکه گرفتار اعمال ناپاک گردیده و باعث بدفرجامی او می‌شود.

دین مسیحیت که از ادیان ابراهیمی است، اعتقاد به قیامت و سعادت و شقاوت اخروی از ارکان آن به‌حساب می‌آید. در انجیل متی از حضرت عیسی(ع) نقل‌شده که آن حضرت وقتی می‌خواست پاسخ صدوقیان را که منکر معاد بودند، بدهد و معاد را در تورات اثبات کند، گفت: «اما درباره روز قیامت، مگر در کتاب آسمانی نخوانده‌اید که خدا می‌فرماید: من هستم خدای ابراهیم، اسحاق و یعقوب؟ پس خدا، خدای مردگان نیست، بلکه خدای زندگان است».<ref>انجیل متی، ۲۲: ۳۱-۳۲.</ref>  

در انجیل یوحنا درباره قیامت گفته‌شده که ساعتی می‏آید كه در آن جمیع كسانی كه در قبور می‏باشند آواز او را (عیسی(ع)) خواهند شنید و بیرون خواهند آمد هر كه اعمال نیكو كرد برای قیامت حیات و هر كه اعمال بد كرد به جهت قیامت داوری. من از خود هیچ نمی‏توانم كرد بلكه چنانكه شنیده‏ام داوری می‏كنم و داوری من عادل است زیرا كه اراده خود را طالب نیستم، بلكه اراده پدری كه مرا فرستاده است.<ref>ر.ک: انجیل یوحنا، ۵: ۲۷-۳۱.</ref>

در مسیحیت بر طبق تعالیم پولس محبت و عشق و ایمان بدون عمل جایگزین شریعت شده است. ازنظر پولس ایمان عبارت از این است که به‌وسیله مراسمی چند مانند تعمید، عشای ربّانی و بسط شوق با هر زبانی خور را به عیسی متصل نمود<ref>جان بایر ناس، تاریخ جامع ادیان، ترجمه: علی اصغر حکمت، ص۶۱۸، تهران، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، چ۱۴، ۱۳۸۳ش</ref> و تحقق این ایمان متوقف بر برخاستن عیسی از میان مردگان است و اگر عیسی از میان مردگان زنده نشده باشد متعلقی برای ایمان وجود ندارد و حاکمیت از آنِ گناه خواهد بود<ref>رساله اول پولس به قرنتیان، ۱۵: ۱۴و ۱۷.</ref>  

پولس برای اینکه مرزی را که یهودیان به‌عنوان قانون معتبر می‌دانستند و مشرکان آن را ریشخند می‌کرد، در هم شکست و در پیام‌ها و نامه‌ها خود اعلام کرد<ref>نامه پولس به رومیان، ۲: ۲۳و ۲۶؛ نامه پولس به قرنتیان، ۷: ۱۹.</ref> که ایمان اوامر الهی همه‌چیز است و بدین‌سان مفهوم بسیار مبهم «اوامر» جای اصطلاح دقیق و مشخص قانون را گرفت. پولس قانون را یوغ بندگی دانسته و می‌گوید چیزی که انسان را موجّه و روسفید می‌سازد عمل به قانون نیست بلکه ایمان به عیسی مسیح است.<ref>اکادمی علوم اتحاد شوروی، مبانی مسیحیت، ترجمه از فرانسه به فارسی: اسدالله مبشری، ص۱۳۹، انتشارات حسینیه ارشاد، [بی‌تا].</ref>  

پس از عیسی(ع) بسیاری از مفاهیم بنیادی مسیحیت، در خطابه‌ها و نامه‌های پولس تبلور یافت. از نخستین رساله او موسوم به قرنتیان اول باب سیزدهم به تأثیرگذاری و ماندگاری عشق و محبت است که همراه ایمان و امید همیشه باقی‌ می‌ماند: «اگر من به زبان انسان‌ها و فرشتگان سخن بگویم؛ اما عشق و محبت نداشته باشم، طبلی پرهیاهو یا سنجی پر سروصدایم. اگر قدرت پیشگویی داشته باشم و همه رمز و رازها و همه دانش‌ها را درک کنم و اگر از چنان ایمانی برخوردار باشم که کوه‌ها را جابجا کنم؛ اما عشق و محبت نداشته باشم، هیچ نیستم. اگر تمام اموالم را ببخشم و اگر بدنم را به آتش بسپارم؛ اما عشق و محبت نداشته باشم، هیچ نصیبی نمی‌برم. ایمان، امید و عشق هر سه ماندگارند، اما عشق بزرگ‌ترین آن‌هاست. محبت همه‌چیز را می‌پذیرد و باور می‌کند و به همه‌چیز امید می‌دهد».<ref>دان ناردو، پیدایش مسیحیت، ترجمه: مهدی حقیقت‌خواه، ص۴۳، تهران، انتشارات ققنوس، چ۱، ۱۳۸۷ش.</ref>  

۱. اول اینکه نجات «فقط از راه فیض» صورت می‌گیرد؛ بدین معنا که نجات وابسته به ابتکار الهی است، نه مشروط به روش‌های مکانیکی و کمّی که اکثر ادیان رایج را در برگرفته است.  

 

۲. دوم اینکه نجات «فقط از راه ایمان» به دست می‌آید یعنی از راه شایستگی انسان به دست نمی‌آید.  

 

۳. سوم اینکه منبع معرفت درباره نجات صرفاً باید «در کتاب مقدس» باشد منابع مخفی یا محرمانه‌ای وجود ندارد تا کارشناسان یا متخصصان در اختیار ما بگذارند.<ref>فینلی، اندرو والز، مسیحیت در جهان امروز، ترجمه: احمد رضا مصباح و حمید بخشنده، ص۴۶، قم، انتشارات دانشگاه ادیان و مذاهب، چ۲، ۱۳۸۹ش</ref>  

پولس تصریح می‌کند كه هیچ‌کس از اعمال شریعت عادل شمرده نمی‏شود بلكه به ایمان به عیسی مسیح این نتیجه به دست می‌آید ما هم به مسیح عیسی ایمان آوردیم تا از ایمان به مسیح و نه از اعمال شریعت عادل شمرده شویم؛ زیرا كه از اعمال شریعت هیچ بشری عادل شمرده نخواهد شد<ref>نامه پولس به غلاطیان، ۲: ۱۶</ref> در یک‌کلام ازنظر پولس حضرت آدم(ع) مبیّن گناه همه بشر بود و متقابلاً حضرت مسیح برای کسانی که به وی عقیده داشتند، سمبل نجات همگانی بود.<ref>ریچارد بوش و دیگران، ادیان در جهان امروز(جهان مذهبی)، ترجمه: عبدالرحیم گواهی، ص۷۰۵، تهران، دفتر نشر فرهنگی، چ۳، ۱۳۸۶ش.</ref>

حاصل آنچه بیان شد این است که در دین مسیحیت برای نجات و سعادت اخروی به هیچ عملی نیاز نیست و خداوند این سعادت را به‌رایگان به پیروان مسیح عنایت می‌کند و لازمه آن این است که در بین نیکوکار و بدکار در این فیض مجانی خداوند تفاوتی وجود ندارد و تنها عشق و محبت است که به‌عنوان توشه برای این فیض الهی لازم است.  

۱. آموزه‌های در عهد جدید وجود دارد که این نظریه را باطل می‌کند. در رساله یعقوب ایمان بدون عمل باطل است و ایمان با عمل کامل می‌گردد<ref>رسله یعقوب، ۲: ۲۰-۲۲.</ref> و همچنان که بدن بدون روح مرده است، ایمان بدون عمل مرده است.<ref>رساله یعقوب، ۲: ۲۶.</ref>  

۲. رستگاری و نجات بدون عمل ازنظر عقل قابل‌پذیرش نیست؛ زیرا چه بخواهیم و چه نخواهیم در میان افراد حتی پیروان دین مسیحیت تفاوت‌هایی از جهات مختلف وجود دارد. برخی نیکوکارند و برخی بدکار و ستمکار، آنانی هم که نیکوکارند درجات مختلف دارند و در یک‌مرتبه نیستند. عقل به بر طبق مقتضای عدالت حکم می‌کند که هرکدام باید نتیجه عمل خود را ببیند. همان‌گونه که نتایج اعمال و رفتار دنیوی به‌تناسب عمل و کار انسان است، نتایج اخروی هم باید متناسب با عمل کرد انسان در دنیا باشد. بنابراین تنها دوست داشتن حضرت مسیح(ع) و اعتماد بر او نمی‌تواند کارساز و نجات‌بخش باشد؛ زیرا این نوع نتیجه گرفتن یکسان برخلاف عدالت الهی است.

به همین جهت بود كه دنیا[در قرون‌وسطی] علیه كیش مسیحیت قیام كرد، و آن را غیرقابل‌قبول دانست، براى اینكه در این كیش به مردم می‌گویند: كه حضرت مسیح خود را بر بالاى دار فدا و عوض گناهان مردم قرارداد و این را به مردم تلقین كردند كه اگر بیایید و با نمایندگان او صحبت كنید و از او خواهش كنید تا شمارا از عذاب روز قیامت برهاند، آن نماینده این وساطت را برایتان خواهد كرد و معلوم است كه چنین دینى اساس بشریت را منهدم مى‏كند و تمدن بشر را با سیر قهقرا به توحش مبدل می‌سازد. حتی کسانی که بر فطرت خود باقی باشد و از خارج چیزى و تعلیماتى در افكارشان وارد نگشته، به همان سادگى فطرت، و غریزه خدادادى خود باقی‌مانده‌اند و احكام فطرت خود را با تعلیماتى كه احكام فطرى دیگر آن را باطل كرده، باطل نمى‏كنند و به‌طورقطع حكم مى‏كنند به اینكه تخلف از هر قانونى كه مقتضاى انسانیت، و مدینه فاضله بشریت است، قبیح و ناپسند است.<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیرالقرآن، ج۱، ص۱۸۵، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ى مدرسین حوزه علمیه قم‏، چ۵، ۱۴۱۷ق.</ref>  

==منابع==

  | شاخه اصلی =  

  | شاخه فرعی۱ =  

  | شاخه فرعی۲ =  

  | شاخه فرعی۳ =  

  | شناسه =  

  | تیترها =  

  | ویرایش =  

  | لینک‌دهی =  

  | ناوبری =  

  | نمایه =  

  | تغییر مسیر =  

  | ارجاعات =  

  | بازبینی =  

  | تکمیل =  

  | اولویت =  

  | کیفیت =