|
|
| خط ۴: |
خط ۴: |
| چرا قرآن به پیشوایان کفر هم امام می‌گوید؟ | | چرا قرآن به پیشوایان کفر هم امام می‌گوید؟ |
| {{پایان سوال}} | | {{پایان سوال}} |
| {{پاسخ}}قبول زندگی جمعی در حیات انسان‌ها نمی‌تواند از مسئله رهبری جدا باشد، چرا که برای مشخص کردن خط اصلی یک جمعیت، همیشه نیاز به رهبر و پیشوایی است، اصولاً پیمودن راه تکامل بدون استفاده از وجود رهبر ممکن نیست، و سرّ ارسال پیامبران و انتخاب اوصیا برای آنان همین است. | | {{پاسخ}}امام یعنی جلودار، راهبر و کسی که دیگران پشت سر او قرار می‌گیرند و از کارهای او دنباله روی می‌کنند و امام آنها را ترغیب و تشویق به این کار می‌کند. |
|
| |
|
| در علم عقائد و کلام نیز با استفاده از قاعده لطف و توجه به نقش رهبر در نظم جامعه و جلوگیری از انحرافات، بعثت انبیاء و لزوم وجود امام در هر زمان اثبات شده است.
| | بنابراین همانگونه که عده‌ای مردم را به سمت ایمان می‌برند، عده‌ای نیز با شیطنت‌های خود جامعه را به سوی شرک و بت‌پرستی و کفر و فساد می‌برند و هر دو عده جلودار هستند؛ لذا اشکالی ندارد که هم به افرادی که مردم را به ایمان دعوت می‌کنند امام گفته شود و هم افرادی که مردم را به کفر می‌کشانند؛ لذا خداوند متعال می‌فرمایند: {{قرآن|وَ إِنْ نَکَثُوا أَیْمانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَ طَعَنُوا فی دینِکُمْ فَقاتِلُوا أَئِمَّه الْکُفْرِ إِنَّهُمْ لا أَیْمانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ یَنْتَهُونَ}}<ref>توبه / ۱۲.</ref>؛ «و اگر سوگندهای خویش را پس از پیمان بستن بشکنند و در دین شما زبان به عیب گویی و نیش زدن بگشایند، پس با پیشوایان کفر کارزار کنید زیرا که آنها را [پایبندی به] سوگند [و پیمان] نیست باشد که [از کفر و شرک و پیمان‌شکنی] بازایستند». |
|
| |
|
| اما به همان اندازه که یک رهبر الهی و عالم و صالح، راه وصول انسان را به هدف نهایی، آسان و سریع می‌کند، تن دادن به رهبری ائمه کفر و ضلال، او را به پرتگاه بدبختی و شقاوت می‌افکند.}}<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۱۲، ص۲۰۴.</ref>
| | در سوره‌ای دیگر می‌فرماید: {{قرآن|وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّه یَدْعُونَ إِلَی النَّارِ وَ یَوْمَ الْقِیامَه لا یُنْصَرُونَ}}<ref>قصص / ۴۱.</ref>؛ «و آنان را پیشوایانی گردانیدیم که به آتش دوزخ می‌خوانند و روز رستاخیز یاری نشوند». |
| | |
| در تفسیر آیه ۷۱ از [[سوره اسراء]]<ref>یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ فَمَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ بِیَمینِهِ فَأُولئِکَ یَقْرَؤُنَ کِتابَهُمْ وَ لا یُظْلَمُونَ فَتیل.</ref> در منابع اسلامی، احادیث متعددی وارد شده که روشنگر مفهوم آیه و هدف از امامت است: در حدیثی که [[شیعه]] و [[اهل سنت]] از امام علی بن موسی الرضا(ع) به سندهای صحیح نقل کرده‌اند چنین می‌خوانیم که آن امام(ع) از پدرانش از پیامبر(ص) در تفسیر این آیه نقل فرمود: «یدعی کل اناس بامام زمانهم و کتاب ربهم و سنه نبیهم؛ در آن روز هر قومی همراه امام زمان شان و کتاب پروردگار و سنت پیامبرشان خوانده می‌شوند».<ref>مجمع البیان ذیل آیه ۱۲سوره توبه.</ref>
| |
| | |
| و نیز از [[امام صادق(ع)]] چنین می‌خوانیم: «الا تحمدون اللَّه اذا کان یوم القیامه فدعا کل قوم الی من یتولونه و دعانا الی رسول اللَّه و فزعتم الینا فالی این ترون یذهب بکم الی الجنه و رب الکعبه ـ قالها ثلاثا؛ آیا شما حمد و سپاس خدا را بجا نمی‌آورید؟ هنگامی که روز قیامت می‌شود خداوند هر گروهی را با کسی که ولایت او را پذیرفته می‌خواند، ما را همراه پیامبر(ص) و شما را همراه ما، فکر می‌کنید در این حال شما را به کجا می‌بردند، به خداوند کعبه به سوی بهشت ـ سه بار امام این جمله را تکرار کرد ـ».<ref>همان.</ref>
| |
| | |
| با این مقدمه روشن می‌شود که امام یعنی جلودار، راهبر و کسی که دیگران پشت سر او قرار می‌گیرند و از کارهای او دنباله روی می‌کنند و امام آنها را ترغیب و تشویق به این کار می‌کند.
| |
| | |
| بنابراین همانگونه که عده ای مردم را به سمت ایمان می‌برند، عده ای نیز با شیطنت‌های خود جامعه را به سوی شرک و بت‌پرستی و کفر و فساد می‌برند و هر دو عده جلودار هستند؛ لذا اشکالی ندارد که هم به افرادی که مردم را به ایمان دعوت می‌کنند امام گفته شود و هم افرادی که مردم را به کفر می‌کشانند؛ لذا خداوند متعال می‌فرمایند: {{قرآن|وَ إِنْ نَکَثُوا أَیْمانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَ طَعَنُوا فی دینِکُمْ فَقاتِلُوا أَئِمَّه الْکُفْرِ إِنَّهُمْ لا أَیْمانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ یَنْتَهُونَ}}<ref>توبه / ۱۲.</ref>؛ «و اگر سوگندهای خویش را پس از پیمان بستن بشکنند و در دین شما زبان به عیب گویی و نیش زدن بگشایند، پس با پیشوایان کفر کارزار کنید زیرا که آنها را [پایبندی به] سوگند [و پیمان] نیست باشد که [از کفر و شرک و پیمان‌شکنی] بازایستند».
| |
| | |
| در سوره ای دیگر می‌فرماید: {{قرآن|وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّه یَدْعُونَ إِلَی النَّارِ وَ یَوْمَ الْقِیامَه لا یُنْصَرُونَ}}<ref>قصص / ۴۱.</ref>؛ «و آنان را پیشوایانی گردانیدیم که به آتش دوزخ می‌خوانند ـ یعنی به کفری که به آتش دوزخ می‌انجامد دعوت می‌کنند ـ، و روز رستاخیز یاری نشوند».
| |
| {{پایان پاسخ}} | | {{پایان پاسخ}} |
|
| |
|