ابرار در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پاسخ}}در قرآن ابرار (نیکوکاران) افرادی هستند که به بهشت می‌روند و از نعمات آنجا بهره‌مند می‌شوند. یکی از دعاهای قرآن این است که اولوا الاباب (خردمندان) درخواست می‌کنند که گناهان ما را بیامرز و بدی‌های ما را بزدای و ما را از نیکوکاران قرار ده. از همین جهت روشن است که ابرار از مقام بالایی برخوردارند. ابرار در قرآن کسانی هستند که اوصاف (بِّر) نیکی که در قرآن آمده است را دارا می‌باشند. از جمله ایمان به خدا و روز قیامت، انفاق، زکات، وفای به عهد و صبر در مقابل سختی‌ها.

فجار (بدکاران) در مقابل ابرار هستند که طبق گفته قرآن به جهنم می‌روند و همینطور که نامه اعمالشان در سجین است، نامه اعمال نیکوکاران در علیین است. واژه ابرار در قرآن با کلمه [[متقین]] و نیز مقربین اشتراک و همپوشانی دارد.

ابرار در قرآن دارای مقام رفیع و بلندی هستند. جایگاه آنان در قرآن، نعیم (بهشت) است:{{قرآن|إِنَّ الْأَبْرَ‌ارَ‌ لَفِي نَعِيمٍ|ترجمه=براستى نيكوكاران در نعيم [الهى‌] خواهند بود.|سوره=مطففین|آیه=۲۲}} که اینگونه توصیفشان می کند:{{قرآن|إِنَّ الْأَبْرَارَ یشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا|ترجمه=به یقین ابرار (و نیكان) از جامی می‌نوشند كه با عطر خوشی آمیخته است|سوره=انسان|آیه=۵}} و نیز در آیه ۱۹۸ [[آل‌عمران]] آنان همان کسانی هستند که تقوا پیشه کردند و در بهشت جاودانه در آن هستند.