۱۱٬۸۷۷
ویرایش
←مالکیت خداوند
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
* هر زمان مصيبتى به او رسد، استرجاع كند (آیه إنّا للّه را بخواند).<ref>حكمت نامه پيامبر اعظم، محمدی ری‌شهری، محمد، ج۶، ص۵۱۳.</ref> | * هر زمان مصيبتى به او رسد، استرجاع كند (آیه إنّا للّه را بخواند).<ref>حكمت نامه پيامبر اعظم، محمدی ری‌شهری، محمد، ج۶، ص۵۱۳.</ref> | ||
[[امام صادق (ع)]] فرموده است: كسى كه هنگام مصيبت، استرجاع به او الهام شود، بهشت براى او واجب مى‌شود.<ref>پاداش نيکيها و کيفر گناهان (ترجمه ثواب الأعمال شيخ صدوق)، مجاهدی، محمد علی، ج۱، ص۴۹۸</ref> | [[امام صادق (ع)]] فرموده است: كسى كه هنگام مصيبت، استرجاع به او الهام شود، بهشت براى او واجب مى‌شود.<ref>پاداش نيکيها و کيفر گناهان (ترجمه ثواب الأعمال شيخ صدوق)، مجاهدی، محمد علی، ج۱، ص۴۹۸</ref> | ||
== مالکیت خداوند == | == مالکیت خداوند == | ||
مفسران آیه «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ» را به این معنا دانسته‌اند که وجود انسان، برای خداوند است. خداوند وجود مستقل بوده و انسان وابسته به او است.<ref>علامه طباطبایی، تفسیر المیزان، داراحیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص ۲۹۴.</ref> مراد به گفتن (انا للَّه) | {{جعبه نقل‌قول|پيامبر (ص) فرمود: «هرگاه مصيبت زده، مصيبتش را به ياد آورَد و استرجاع كند (إنّا للّه بگويد)، هر چند [از مصيبتْ] بسيار گذشته باشد، خداوند، پاداشى مانند روز مصيبتش براى او مى‌نويسد»<ref>حكمت نامه امام حسين، محمدی ری‌شهری، محمد، ج۲، ص۱۱۷</ref>}}مفسران آیه «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ» را به این معنا دانسته‌اند که وجود انسان، برای خداوند است. خداوند وجود مستقل بوده و انسان وابسته به او است.<ref>علامه طباطبایی، تفسیر المیزان، داراحیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص ۲۹۴.</ref> مراد به گفتن (انا للَّه) توجه و ایمان به حقيقت معناي آیه است به اينكه آدمى بنده خداوند است.<ref>ترجمه تفسير الميزان، طباطبایی، ج۱، ص: ۵۳۱</ref> | ||
وجود انسان و تمامى موجوداتى كه تابع وجود آدمى هستند، همه قائم به ذات خدا هستند كه انسان را آفريده و ايجاد كرده است. خداوند مالک انسان است و هرگونه تصرفى كه بخواهد در او می‌كند و خود او هيچگونه اختيار و مالكيتى ندارد و به هيچ وجه مستقل از مالك خود نيست. | وجود انسان و تمامى موجوداتى كه تابع وجود آدمى هستند، همه قائم به ذات خدا هستند كه انسان را آفريده و ايجاد كرده است. خداوند مالک انسان است و هرگونه تصرفى كه بخواهد در او می‌كند و خود او هيچگونه اختيار و مالكيتى ندارد و به هيچ وجه مستقل از مالك خود نيست. | ||