آفرینش جن به شکل حیوانات: تفاوت میان نسخه‌ها

پیامبر می‌فرماید: «خداوند متعال جنّ را به پنج گروه آفریده است: به شکل مار، عقرب، حشرات، بادها و انسان‌ها.» آیا این حدیث معتبر است؟ آیا ما چیزهای را که از حشرات و حیوانات به چشم می‌بینیم، جنّ هستند؟

در بحارالانوار دو روایت به این مضمون آمده است و هیچ سندی درخصوص آن دو ارایه نشده است و تنها اسم روایت به خود گرفته است. ازاین رو، این روایت از نظر سند، معتبر نیست و دلالت آن هم پریشان و لرزان است، لذا حیوانات و حشرات روی زمین، جنّ به حساب نمی‌آیند.

حدیث اول با محتوای آفرینش جن به شکل حیوانات، توسط علامه مجلسی در کتاب بحارالانوار ذکر شده است.<ref name=":0" /> این روایت سلسله سند ندارد<ref name=":0" /> و در کتاب‌های اولیه حدیثی نیز نیامده است؛ بنابراین صحیح و معتبر نیست.

حدیث دوم با محتوای آفرینش جن به شکل حیوانات نیز، توسط علامه مجلسی در کتاب بحارالانوار نقل شده است.<ref name=":1" /> این روایت نیز مانند روایت نخست، سلسله سند ندارد<ref name=":1" /> و در کتاب‌های اولیه حدیثی نیز نیامده است؛ بنابراین صحیح و معتبر نیست.

{{متن عربی|ِ أَنَّ النَّبِيَّ(ص) قَالَ: «الْجِنُّ ثَلَاثَةُ أَصْنَافٍ صِنْفٌ حَيَّاتٌ وَ عَقَارِبُ وَ خَشَاش‏ُ الْأَرْضِ وَ صِنْفٌ كَالرِّيحِ فِي الْهَوَاءِ وَ صِنْفٌ عَلَيْهِمُ الْحِسَابُ وَ الْعِقَابُ وَ خَلَقَ اللَّهُ الْإِنْسَ ثَلَاثَةَ أَصْنَافٍ صِنْفٌ كَالْبَهَائِمِ لَهُمْ قُلُوبٌ لا يَفْقَهُونَ بِها وَ لَهُمْ آذانٌ لا يَسْمَعُونَ بِها وَ لَهُمْ أَعْيُنٌ لا يُبْصِرُونَ بِها وَ صِنْفٌ أَجْسَادُهُمْ أَجْسَادُ بَنِي آدَمَ وَ أَرْوَاحُهُمْ أَرْوَاحُ الشَّيَاطِينِ وَ صِنْفٌ كَالْمَلَائِكَةِ فِي ظِلِّ اللَّهِ يَوْمَ لَا ظِلَّ إِلَّا ظِلُّهُ.»|ترجمه=پیامبر(ص) فرمود: خداوند جنّ را سه دسته آفریده یک دسته مارها و عقرب‌ها و حشراتند و دسته دیگر مانند باد در هوا روانند و دسته سوم، حساب و عقاب دارند و آدمیان را نیز سه قسم آفریده، یک قسم مانند چهارپایانند و قسم دیگر تن‌های‌شان مانند تن آدمیان و جان‌های‌شان مانند جان‌های شیاطین است و قسم دیگر روزی که سایه‌ای جز سایه خدا نیست، در سایه او هستند.}}<ref>مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، به تصحیح جمعی از محققان، بیروت، دار احیا‌ء التراث العربی، ۱۴۰۳ق، ج۶۰، ص۲۹۱؛ پاینده، ابو القاسم، نهج الفصاحه (مجموعه کلمات قصار حضرت رسول)، تهران، دنیای دانش، چاپ چهارم، ۱۳۸۲ش، ص۴۵۸، حدیث ۱۴۵۱.</ref>  

 

این حدیث را علامه مجلسی در کتاب بحار الانوار از کتاب مکاید الشیطان نوشته ابو الدنیا عالم اهل سنت، نقل کرده است؛<ref>مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، به تصحیح جمعی از محققان، بیروت، دار احیا‌ء التراث العربی، ۱۴۰۳ق، ج۶۰، ص۲۹۱.</ref> بنابراین این روایت در منابع حدیثی شیعه نیامده است.