لعن در اسلام

سؤال

جایگاه لعن در مفاهیم اسلامی چیست؟


123

لعن در لغت

لعن را به معنای راندن و دور کردن همراه با ناراحتی دانسته‌اند. لعن از جانب خدا به معنای قطع رحمت و توفیق دنیوی و نیز به معنای عذاب اخروی است. لعن از سوی انسان، نوعی نفرین و بدخواهی برای دیگری است.[۱]

جایگاه لعن در اسلام

کلمۀ لعن و مشتقات آن ۳۷ بار در قرآن آمده است.در قرآن، کافران، ظالمان، منافقان، آزار رسانندگان به خدا و رسول، آنانی که از روی عمد قتل نفس کنند و کسانی که حقایق را کتمان و امر را بر مردم مشتبه می‌سازند، لعن شده‌اند.[۲]پیامبر نیز دشمنان رسالت، مشرکان، منافقان و برخی از صحابه را لعن کرده است.[۳]

در روایات اهل بیت، غالیانو عاملان واقعه کربلا لعن شده‌اند. در زیارت عاشورا افرادی از بنی‌امیه همچون یزید، معاویه و ابوسفیان لعن شده‌اند.[۴]برخی، خوارج را، نخستن کسانی دانسته‌اند که مسلمانان را با نام و نشان لعن کردند[۵]پس از خوارج، معاویه نیز به طور رسمی به ترویج لعن پرداخت او دستور داد در منابر امام علی(ع) را لعن کنند.[۶]

منابع

  1. طریحی (۱۳۷۵). مجمع البحرین. ج. ۶. تهران: مکتبة المرتضوية. ص. ۳۰۹.
  2. فخلعی (۱۳۸۳). مجموعه گفتمان‌های مذاهب اسلامی. ج. ۱. ص. ۳۰۰.
  3. رضوانی (۱۳۸۴). شیعه‌شناسی. ج. ۱. ص. ۵۸۸.
  4. ابن قولویه (۱۳۵۶). کامل الزیارات. ج. ۱. ص. ۱۷۸.
  5. معلمی (۱۳۹۰). بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام. ج. ۱. صص. ۱۹۱–۱۹۲.
  6. معلمی (۱۳۹۰). بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام. ج. ۱. صص. ۱۹۸.