دعای «یا محسن قد اتاک المسیء»

نسخهٔ تاریخ ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۲۲ توسط Nazarzadeh (بحث | مشارکت‌ها) (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =')
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
سؤال

دعای یا محسن قد اتاک المسیء، چه زمانی خوانده می‌شود؟

درگاه‌ها
واژه-ها.png


یا مُحْسِنُ قَدْ اَتاکَ الْمُسیء… (ای خداوند نیکوکار، بنده گنهکار به نزدت آمده)، دعایی که خواندن آن پیش از تکبیرة الاحرامِ نماز سفارش شده و در منابع دعایی از امام علی(ع) نقل شده است.

از امام حسن(ع) نقل شده، وقتی به در مسجد می‌رسید، پس از اینکه می‌گفت: «خدایا میهمان تو به در خانه‌ات رسیده»، دعای یا مُحْسِنُ قَدْ اَتاکَ الْمُسیء… را می‌خواند.

متن دعا

پیش از آغاز نماز

از امام علی(ع) نقل شده که به یارانش دستور داد پیش از تکبیرةالاحرامِ نماز ،دعای «یا مُحْسِنُ قَدْ اَتاکَ الْمُسیء» را بخوانند. بر اساس این حدیث، پس از اینکه انسان این دعا را می‌خواند، خداوند می‌گوید: «ای ملائکه من، گواهی دهید که من از او گذشتم.» [۲] منابع دعایی[۳] و رساله‌های فقهی[۴] به خواندن این دعا پیش از تکبیره الاحرام نماز اشاره کرده‌اند.

برخی مراجع تقلید معاصر مانند امام خمینی،[۵] آیت الله سیستانی[۴] و آیت‌الله وحید خراسانی[۶] به مستحب بودن این دعا پیش از نماز، اذعان کرده‌اند.

موارد دیگر

امام حسن(ع) وقتی به در مسجد می‌رسید، سرش را بالا آورده و پس از آنکه می‌گفت: «خدایا میهمان تو به در خانه‌ات رسیده است» دعای یا محسن قد اتاک المسیء را می‌خواند.[۷]

منابع

  1. شیخ طوسی، مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، بیروت، مؤسسة فقه الشیعة، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۳۰.
  2. سید بن طاووس، فلاح السائل و نجاح المسائل، قم، بوستان کتاب، ۱۴۰۶ق، ص۱۵۵.
  3. شیخ طوسی، مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، بیروت، مؤسسة فقه الشیعة، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۳۰.
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ امام خمینی، سید روح‌الله، توضیح المسائل (محشّی)، گردآوری سید محمدحسین بنی‌هاشمی خمینی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص ۵۳۵.
  5. امام خمینی، سید روح‌الله، توضیح المسائل، تحقیق و تصحیح مسلم قلی‌پور گیلانی، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، قم، ۱۴۲۶ق، ص۲۱۱.
  6. وحید خراسانی، حسین، توضیح المسائل، انتشارات مدرسه امام باقر(ع)، قم، چاپ نهم، ۱۴۲۸ق، ص۱۹۱.
  7. ابن شهرآشوب مازندرانی، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب(ع)، قم، انتشارات علامه، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۱۴.