سؤال

معوذتین چیست؟ به چه معنا است؟

سوره‌های فلق و ناس، هر کدام را «مُعَوَذه» می‌گویند و به هر دو سوره اطلاق «مُعَوَذَتین» (دو معوذه) شده است. این دو سوره با «قل اعوذ» شروع شده‌اند که متضمن تعویذ (پناه بردن به خدا) می‌باشد از این رو به این دو سوره معوذتین گفته‌اند. روایاتی آمده است که خواندن این دو سوره، انسان را از امراض و شرور دور می‌کند.

علت نام‌گذاری این دو سوره به معوذتین

به دو سوره فلق و ناس «معوذتین» می‌گویند و در روایات هم به این دو سوره مبارکه اطلاق «معوذتین» شده است.[۱] کلمه معوذه از «عَوْذ» گرفته شده به معنای پناه بردن و حفظ کردن خویش و پرهیز دادن از شر، از راه پناه بردن به کسی که می‌تواند آن شر را دفع کند.[۲] مفسران گفته‌اند این دو سوره خاصیت تعویذ (پناه بردن به خدا) را دارد که باعث می‌شود انسان با این دو سوره خود را از شروری حفظ کند و بدین جهت این دو سوره به معوذتین نام‌گذاری شده است. در سوره فلق به پیامبر(ص) دستوری می‌دهد از شر هر چیزی مانند شری که در تاریکی باشد، از شر زنان ساحر و به طور کلی طلسم و جادو و از شر و زیان فرد حسود به خداوند پناه ببر که سفارشی است برای همه مؤمنان. و در سوره ناس هم انسان خود را از وسواس شیطانی که هر دم وسوسه می‌کند، تعویذ می‌کند و خود را در پناه خدا قرار می‌دهد.

فضیلت و اهمیت

اهمیت دو سوره ناس و فلق به سبب محتوای آن است و اگر کسی می‌خواهد به فضیلت این دو سوره دست یابد باید به مضمون آیات آن توجه و به آن عمل کند. آیات این دو سوره بیان این امر مهم است که با وجود شر و بلاهای‌های فراوان در دنیا و وسوسه‌های نفس آدمی و ترغیب شیطان، انسان باید به خداوندی پناه ببرد که قادر است همه اشرار و شرور را دفع کند و بنده خود را غرق رحمت و بخشندگی خود سازد.

احاديث متعددي در فضيلت معوّذتان (سوره فلق و ناس) وارد شده است. عقبة بن عامر از پيامبر اکرم (ص) نقل مي‌کند که بعد از نزول اين دو سوره فرمود: «آيا نمي‌داني که آياتي امشب نازل شده‌اند که نظير آنها را هرگز کسي نديده است.[۳]


و در روايتى از پيغمبر اكرم (ص)مى‌خوانيم: «به يكى از يارانش فرمود: مى‌خواهى دو سوره به تو تعليم كنم كه برترين سوره‌هاى قرآن است؟ عرض كرد: آرى اى رسول خدا! حضرت «معوذتان» (سوره فلق و سوره ناس) را به او تعليم كرد، سپس آن دو را در نماز صبح قرائت نمود و به او فرمود: هر گاه برمى‌خيزى و مى‌خوابى آنها را بخوان». مفسران ذیل این روایات گفته اند که این فضایل در صورتی است که روح و جان و عقيده و عمل خود را با محتواى آن هماهنگ سازند.[۴]



مطالعه بیشتر

۱. طبرسی، تفسیر مجمع‌البیان، (بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۷ هـ) ج۱۰، ص۳۹۲.

۲. ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، (تهران، ناشر دارالکتب الاسلامیه، چاپ ۱۵، ۱۳۷۴) ج۲۷، ص۴۵۴.



منابع

  1. جویباری، رستگار، تفسیر بصائر، قم، ناشر مؤلف، چاپ اول، ۱۴۱۳ هـ، ج۶۰، ص۶۵۸.
  2. هاشم‌زاده هریسی، هاشم، شناخت سوره‌های قرآن، تهران، انتشارات کتابخانه صدر، ۱۳۷۳، ص۶۳۲؛ و طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه سید محمد باقر موسوی همدانی، قم، انتشارات اسلامی، ج۲۰، ص۶۸۰.
  3. ترجمه تفسير مجمع البيان، طبرسی، ج۲۷، ص: 378 فرهنگ‌نامه علوم قرآن، دفتر تبلیغات اسلامی، ج۱، ص۳۶۰۴
  4. تفسير نمونه، مكارم شيرازى، ناصر، ج۲۷، ص۴۹۱