کرونا و لزوم بازاندیشی در نذرها
{{جا:ویرایش}}
نذر به معنای انجام کار خیر برای خدا یا ترک کاری است که نکردنش بهتر است. نذر برای
نذر برای آنها در زمانی که از دنیا رفته‌اند، باید صرف امور خیریه و کمک به فقرا شود و ثواب آن کار به امام و امام‌زاده هدیه شود.[۱]
همچنین نذر برای حرم آنها نیز کار خیر است چرا که حرم‌سازی و گسترش و تقویت آن، هم زمینه‌ساز ارتباط معنوی مردم با خداوند است و هم زمنیه‌ساز اجتماعات مذهبی مردم که سبب اتحاد مومنان می‌شود و هم سبب جمع آوری مال و نذورات برای صرف در امور خیریه می‌شود
توسل به معنای استمداد از اولیای الهی برای برآورده شدن حاجات، امر مسلم دینی است و یک باور خرافی نیست.[1] بله، این انتظار که هر دعا و توسلی لزوما برآورده شود، انتظار نابجایی است؛ یا این باور که با توسل و نذر، از به پزشک و درمان بی‌نیاز می‌شویم، باور نادرست و غلطی است.
حق‌بودن توسل و دعا علاوه بر مفیدبودن دوا و درمان، امر بدیهی و روشنی برای دینداران است. نذر امام و امام‌زاده و توسل به آنها، با کمک به مخارج امور بهداشتی و پزشکی هیچ تعارضی ندارد و هر دو به موازات هم مفید و لازم است.
در طول تاریخ مسلمانان و شیعیان بر طبق توصیه‌های دینی، هم دعا و توسل داشته‌اند و هم پزشک و دوا، هم به امور معنوی اهتمام ورزیده و هم به مسائل بهداشتی و پزشکی اعتنا کرده‌اند. در کشور ما و دیگر کشورهای مسلمان‌نشین بسیاری از مراکز درمانی توسط افراد مسلمان و با انگیزه‌های دینی ساخته و وقف شده است.
در پایان توجه به این نکته نیز خالی از لطف نیست که اگرچه در نذر کردن، خیر بودن آن کار کافی است؛ اما با این حال، بهتر است همیشه اهم و مهم کرده و خیرترین کار را انجام دهیم و ثواب آن را به امام یا امام‌زادگان باتقوا اهداء کنیم. اگر در زمانه‌ای هستیم که نیازهای پزشکی و درمانی بسیار محدود است و اولویت جامعه، جمع‌آوری پول و نیرو برای درمان بیماری و پاکسازی شهر از ویروس و غیره است، بهتر است در این راستا نذر کنیم.
منابع
- ↑ برای مطالعه احکام نذر، مراجعه شود به: «احكام نذر و عهد» سایت آیت الله خامنه‌ای.؛ موسوی، سیدجعفر، نذر و احکام آن.