کنیز بودن مادران هفت امام شیعه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{سوال}}مادران کدام یک از اهل‌بیت کنیز بودند؟{{پایان سوال}}

مادران برخی امامان شیعه، کنیز بوده‌اند:

[[شهربانو]]، دختر یزدگرد پادشاه ایران که پس از فتح شهرهای ایران به دست مسلمانان، اسیر و به [[مدینه]] برده شد. او توسط [[امام علی(ع)]] آزاد گردید. او به همسری [[امام حسین(ع)]] درآمد. شهربانو مادر امام سجاد(ع) است.<ref>ترابی، احمد، امام سجاد(ع) جمال نیایشگران، انتشارات آستان قدس رضوی.</ref> در [[کتاب اصول کافی]] آمده است که حضرت علی(ع) به فرزندش امام حسین(ع) فرمود از همسرت شهربانو، خوب محافظت و نگهداری کن و به او نیکی نما، چرا که در آینده‌ای نزدیک برای تو فرزندی خواهد آورد که بهترین اهل زمین خواهد بود.<ref>کلینی، اصول کافی، ج۲، ص۳۶۹.</ref>

حُمَیدَه همسر [[امام صادق(ع)]] و مادر امام کاظم(ع)‌ بود.<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، دارالمعرفة، ص۴۱۳.</ref> بنابر روایتی، [[امام باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]]، حمیده را از برده‌فروشی خرید و به فرزندش امام صادق(ع) بخشید.<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۴۷۷.</ref> بنابر منابع حدیثی، امام صادق(ع)، پاسخگویی به سؤال فقهی یکی از اصحاب خود را به همسرش حمیده، ارجاع داده و از او خواست تا کنیزش را نزد حمیده بفرستد و پاسخ سؤالش را دریافت کند.<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۳ش، ج۴، ص۳۰۱.</ref> امام صادق(ع) حمیده به همراه برخی دیگر برای ادای حقوق اهل مدینه می‌فرستاد.<ref>حر عاملی، هداية الأمة، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۳۱.</ref> همچنین حمیده، یکی از پنج نفری است که امام صادق(ع)، آنها را به عنوان وصی خود معرفی کرد.<ref>قرشی، حیاة الامام موسی بن جعفر(ع)، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۴۱۵-۴۱۶.</ref>

[[نجمه]] مادر امام رضا(ع)<ref>صدوق، عیون اخبارالرضا، ۱۳۷۸ق، ج۱، ص۱۴.</ref> از زنان مؤمن، پارسا و نجیب بود. نجمه که کنیزی از مغرب بود توسط حمیده (همسر امام صادق(ع)) خریداری شد. روزی حمیده، در عالم رؤیا پیامبر اسلام را در خواب دید که فرمود: «ای حمیده! نجمه را به ازدواج فرزندت «موسی» در آور، زیرا از او فرزندی به دنیا خواهد آورد که بهترین فرد روی زمین باشد.» حمیده به فرزندش [[امام کاظم(ع)]] فرمود: «پسرم! نجمه بانویی است که من هرگز بهتر از او را ندیده‌ام؛ زیرا در زیرکی و نیکی‌های اخلاقی مانندی ندارد. من او را به تو می‌بخشم، تو نیز در حق او نیکی کن!...»<ref> شیرازی، علی، زنان نمونه، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه، ص۲۴۰.</ref>