|
|
| خط ۷: |
خط ۷: |
|
| |
|
| == فحاشی == | | == فحاشی == |
| قرآن کریم نیز درباره‌فرد بدزبان می‌فرماید:
| | فحاشی به معنای بددهنی و ناسزاگویی یکی از رذائل اخلاقی است. ناتوانی از پاسخ‌گویی، ناتوانی از کنترل خشم و نداشتن منطق، از عوامل فحاشی شمرده شده است. |
|
| |
|
| ۱. «عتّل بعد ذلک زنیم؛ (قلم، ۱۳) علاوه بر این‌ها، کینه‌توز و پرخور و خشن و بدنام است».
| | در قرآن، بدزبانی نکوهش شده<ref>قلم: ۱۳.</ref> و به مردم سفارش شده با زبان خوش با دیگران سخن بگویید.<ref>بقره: ۸۳.</ref> امام صادق(ع) به یکی از یاران خود، که نسبت به کسی که به او ظلم کرده، بدزبانی کرده بود فرمود: «اگر او به تو ستم کرد، تو بیشتر به او ستم کردی. این رفتار، از رفتارهای من نیست و من به شیعیانم چنین دستوری نداده‌ام. توبه کن و از پروردگارت آمرزش بخواه».<ref>. کافی، همان، ج۲، ص۳۲۶، باب البذاء.</ref> |
| | |
| ۲. «و قولوا للناس حسنا؛ (بقره، ۸۳) با مردم به خوبی و با زبان خوش سخن بگویید».
| |
| | |
| خلاصه آن که فحش از گناهان کبیره است و دارای عذاب الهی است. آدمی اگر از آن توبه ننماید، عذاب می‌بیند، شیعیان اگر به آن مبتلا باشند و توفیق توبه از آنها سلب شود، بعد از طی کردن عذاب الهی به بهشت داخل می‌شوند.
| |
| | |
| | |
| بددهنی، هرزه‌گویی و بیان کلمات رکیک و ناسزاگویی، یکی از خصایص زشت افراد فاسد، عاجز، ناتوان و بی‌منطق است.
| |
| | |
| افراد سفیه و بی‌خرد، در برخورد با مردم چون از منطق و کلام درستی برخوردار نیستند و از دادن جواب صحیح عاجز هستند، بی‌پروا دهان خود را باز می‌کنند و زبان خویش را حرکت می‌دهند و با الفاظ رکیک، فحاشی می‌کنند.
| |
| | |
| بدون شک، اعضاء یک خانواده و افراد یک محله و مردم یک جامعه، از گزند زبان افراد جاهل و نادانی که با کوچکترین بهانه، خشمگین شده، به دور از شرم و حیا، فحش و دشنام می‌دهند، در آسایش و آرامش نیستند؛ زیرا به سبب کوچکترین برخوردی، مورد هجوم دشنام‌های ایشان، قرار می‌گیرند و اذیت و آزار می‌شوند و به وسیله الفاظ رکیک، حرمت و احترامشان درهم شکسته شده، به حریم شخصیت ایشان تجاوز می‌شود و این یک نوع تجاوز و ستمگری به شخصیت و حقوق افرادی است که باید عزت، آبرو و امنیت ایشان حفظ گردد.
| |
| | |
| کسانی که پرده شرم و حیا را می‌درند و بی‌پروا فحاشی می‌کنند، باید بدانند با داشتن چنین اخلاق و صفت پلیدی، باطن و سیرتشان شیطانی است و سرشت وجودشان ناپاک است که این چنین به ظاهر با صورت انسانی، و در باطن با سیرتی حیوانی، به مردم پرخاش می‌کنند و فحش می‌دهند. با یک تشبیه می‌توان گفت: فحاشان، انسان‌های خوار و ذلیلی هستند که بدون دلیل و با کوچکترین بهانه‌ای غضبناک می‌شوند و به وسیله الفاظ رکیک، به نوعی به امنیت و حقوق اعضای خانواده و افراد جامعه، دوست، فامیل، آشنا و غریبه، تجاوز می‌نمایند و متعرض عزت و آبروی دیگران می‌شوند که سزای شوم چنین افراد پست و فاسدی، ذلت، خواری و بی‌اعتباری در نزد مردم و عذاب و شکنجه سخت در سرای آخرت است.
| |
| | |
| طبق آیات و روایات، آثار مصیبت‌بار این صفت بداخلاقی چنین است:
| |
| | |
| امام صادق سماعه می‌گوید: نزد حضرت صادق(ع) رفتم، و با من آغاز سخن فرمود که ای سماعه این چه جنجالی بود که میان تو و شتردارت پدید گشت، مبادا دشنام گو و بدزبان و لعنت فرست باشی. در پاسخ گفتم: به خدا چنین بود، زیرا او به من ستم کرد. فرمود: اگر او به تو ستم کرد، تو بر او سر افتادی و بیشتر ستم کردی. به راستی این کردار، از کردارهای من نیست و من به شیعیانم چنین دستوری نمی‌دهم، از پروردگارت آمرزش جو و بدان بازنگرد.<ref>. کافی، همان، ج۲، ص۳۲۶، باب البذاء.</ref> | |
|
| |
|
| == محروم شدن از بهشت == | | == محروم شدن از بهشت == |