آخرین امام: تفاوت میان نسخه‌ها

امامت از مهم‌ترین شئوون زندگی بشر در بخش‌های مختلف مربوط به دین و دنیای انسان‌ها است، لحاظ و رعایت اصل شایستگی و دارا بودن اوصاف رهبری و پیشوائی انسان‌ها بیش از هر چیزی دیگر ضروری و لازم است. کسانی می‌توانند به مقام امامت و رهبری جوامع بشری، در بالاترین حد آن که مقام خلیفه اللهی است، برسند که دارای اوصاف و خصوصیات و ویژگی‌های فوق‌العاده باشند که دیگران فاقد آن هستند و این اوصاف و شایستگی را خداوند متعال بر اساس [[علم ازلی]] خود به همه امور می‌داند و لذا بر اساس حکمت و مصلحت ربوبی که برخاسته از علم ازلی او به امور است به بعضی از افراد واگذار فرموده است و این که به کسانی دیگر واگذار نکرده، قطعاً شایستگی و ظرفیت آن مقام را نداشته‌اند و اینکه عده [[انبیاء]] و اوصیاء خصوصاً [[امامان(ع)]] مشخص و محدود اند، قطعاً به خاطر محدودیت افراد شایسته و صالح که بتوانند به این مقامات برسند می‌باشد و در واقع این که رسول خدا در جاهای متعدد و در زمان‌های مختلف می‌فرمود: «... امامان بعد از من دوازده نفراند که نه نفر آن‌ها از فرزندان حسین اند که خداوند علم مرا به آن‌ها عطا فرموده و فهم مرا، پس وای بر کسانی که با آن‌ها بغض و عداوت بورزند.»<ref>منتخب الاثر، آیت الله صافی گلپایگانی، ص ۷۲، حدیث ۱۸.</ref> به این معنا است که افراد شایسته برای امامت که خداوند آن‌ها را بر اساس لیاقت و شایستگی به رهبری مردم بعد از من انتخاب کرده است دوازده نفر هستند، زیرا ممکن است خیلی کسانی پیدا بشوند که ادعای امامت بکنند یا عده ای آن‌ها را امام بپندارند یا شبهه بکنند که چرا امام نشدند یا امامت چرا محدود به عده خاصی شده‌اند، که در حقیقت شایستگی برای این مقام را نداشته و ندارند و لذا نمی‌توانند امام باشند.