automoderated، ناظمان (CommentStreams)، trustworthy
۱۵٬۸۱۶
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۴: | خط ۴: | ||
چرا صفت شکور در قرآن کریم فقط برای حضرت نوح آمده است؟ آیا ویژگی خاصی وجود داشته است؟ | چرا صفت شکور در قرآن کریم فقط برای حضرت نوح آمده است؟ آیا ویژگی خاصی وجود داشته است؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}}خداوند، [[حضرت نوح(ع)]] را به سبب ویژگیهایی که داشت «عَبْدًا شَكُورًا؛ بنده شکرگزار» خوانده است. محققان معتقدند نام بردن این صفت در مورد حضرت نوح به معنای اختصاص | {{پاسخ}}خداوند، [[حضرت نوح(ع)]] را به سبب ویژگیهایی که داشت «عَبْدًا شَكُورًا؛ بنده شکرگزار» خوانده است. محققان معتقدند نام بردن این صفت در مورد حضرت نوح به معنای اختصاص آن به او نیست و همین جهت در قرآن [[حضرت ابراهیم(ع)]] نیز شکرگزار خوانده شد. | ||
نام بردن از صفت شکور برای حضرت نوح بهجهت خصوصیت و عواملی بوده که در او وجود داشت؛ از جمله اینکه او بسیار زیاد خدا را شکر میکرد، هر زمان که نعمتی به او میرسید و حتی پس از انجام امور روزانه مانند لباس پوشیدن و ... به ياد خدا میافتاد و شكرگزارى میكرد؛ از این جهت به او عبد شکور گفته شد. | |||
==متن آیه== | ==متن آیه== | ||
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
|آیه=۳}} | |آیه=۳}} | ||
==شکور | ==شکور در قرآن== | ||
محققان معتقدند نام بردن صفت شکور برای حضرت نوح به معنای اختصاص این صفت به ایشان نیست. همه انبیای الهی، بندگان شکرگزار بودند و خداوند، حضرت ابراهیم(ع) را نیز شکرگزار خواند: {{قرآن|شَاكِرًا لِّأَنْعُمِهِ|سوره=نحل|آیه=۱۲۱|ترجمه=همیشه شکرگزار نعمتهای خدا بود}} | |||
در [[سوره تغابن]]، خداوند خود را در برابر فردی که صدقههای واجب و مستحب بدهد، با صفت «شکور» یاد میکند: {{قرآن|إِنْ تُقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا يُضَاعِفْهُ لَكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ۚ وَاللَّهُ شَكُورٌ حَلِيمٌ | |||
| ترجمه = اگر به خدا قرضالحسنه دهيد برايتان دو برابرش خواهد كرد. و شما را مىآمرزد كه او شكرپذيرنده و بردبار است. | |||
| سوره = تغابن | |||
|آیه=۱۷}} | |||
شكور بودن خداوند را به معنای قدردانی، احترام و عنايت كننده دانستهاند.<ref>عبدالحسین طیب، اطیب البیان، ج۱۷، ص۴۸.</ref> چهار بار صفت شکور برای خداوند در قرآن بکار رفته است. همراه با کلمات غفور، صبار، حلیم.<ref>سوره فاطر آیه ۳۰ و ۳۴، سوره شوری آیه ۲۳، سوره تغابن آیه ۱۷.</ref> شکور برای بندگانی هم که از داستانهای قرآن نشانههایی دریافت میکنند آمده است.<ref> سوره ابراهیم آیه ۵، سوره لقمان آیه ۳۱، سوره سبأ آیه ۱۹، سوره شوری آیه ۳۳</ref> | |||
==علت توصیف نوح(ع) به شکور بودن== | ==علت توصیف نوح(ع) به شکور بودن== | ||
نام بردن از صفت بنده شکور، برای حضرت نوح بهجهت خصوصیت و ظهور بیشتری بوده که در او وجود داشته و سبب گردیده خداوند او را با این صفت، نام ببرد. در روایات، علتهایی در شکور خواندن نوح(ع) گفته شده: | |||
{{ | * رسول خدا(ص) فرمود: «نوح هیچ چیزی کوچک یا بزرگ را برنمیداشت مگر آنکه «بسم الله و الحمدلله» میگفت، و به همین جهت، خداوند او را بنده شکور نامید».<ref>تفسیر درّالمنثور، بیروت، مؤسسه اعلمی للمطبوعات، ۱۴۰۲ق، ج۴، ص۱۶۲.</ref> | ||
* از امام باقر(ع) روایت شده که اگر خداوند نوح را عبد شکور نامید، برای این بود که او در هر صبح و شام اینگونه میگفت: «بارالها من گواهی میدهم که اگر در شب و روز قرین نعمتها و عافیتم، همه آنها از تو است و تو یگانه و بیشریک هستی، حمد و شکر تو به خاطر آن نعمتها بر من فرض است ولی نه تنها آنقدر که راضی شوی بلکه بعد از رضای تو نیز شکرگزارم.{{یادداشت|«اللّهم إنّی اُشهِدُک أنّ ما اصبح او اَمسی بی نعمهٍ فی دینٍ او دنیا فمِنک وحدک لا شریک لک، لک الحمد و لک الشّکر بها علیّ حتی ترضا و بعدالرّضا، فأنزل الله أنه کان عبداً شکورا فهذا کان شکره»}} آنگاه خداوند او را بنده شکور دانست.<ref>تفسیر برهان، قم، اسماعیلیان، ۱۳۸۲ش، ج۲، ص۴۰۵.</ref> این معنا با مختصر تفاوتی در کتابهای معتبر شیعی روایت شده است.<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۲، ص۹۹، ح۲۹؛ تفسیر قمی، ج۲، ص۸۴؛ تفسیر عیاشی، ج۲، ص۲۸۰، ح۱۷.</ref> | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
خط ۴۶: | خط ۴۴: | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر =شد | | تغییر مسیر =شد | ||
| بازبینی = | | بازبینی =شد | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت =ج | | اولویت =ج |