نگاه اسلام به اشتغال زنان: تفاوت میان نسخه‌ها

{{درگاه|خانواده}}

در توضیح وجه کراهت اشتغال زنان می‌توان این واقعیت تاریخی را گوشزد کرد که اسلام با الگوی تقسیم کار جنسیتی که در جامعه صدر اسلام حاکم بوده، مخالفتی نکرده است، بلکه می‌توان گفت احکام الزامی یا اولویت‌های دین در تثبیت این الگو نقش مؤثری داشته‌اند. از یک سو، اسلام نفقه زن را بر شوهر واجب کرده و زنان را از مسئولیت اقتصادی در برابر خانواده معاف کرده است. از سوی دیگر، اهتمام اسلام به کاهش اختلاط جنسی در سطح جامعه و تأکید بر نقش مادری- همسری زنان، زمینه فرهنگی مناسب را برای تقسیم کار جنسیتی فراهم کرده است، به این صورت که زنان عمدتا به سوی فعالیت‌های مربوط به خانه‌داری سوق داده شده و مردان مشاغل بیرون از خانه را به عهده گرفته‌اند. توجیهی که برای این رویکرد اسلام می‌توان یادآور شد، این است اسلام اشتغال زنان را نه به خودی خود، بلکه در فرضی که به مصالح مهم‌تر به ویژه ایفای نقش مادری و همسری و حفظ پاکدامنی و سلامت اخلاقی جامعه آسیب برساند، ناپسند شمرده است.<ref>بستان (نجفی)، حسین، اسلام و و تفاوت‌های جنسیتی، ص۱۵۲، قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، ۱۳۸۸.</ref>

این که می‌فرمایید: «اخیراً در مجامع گوناگون مطرح می‌شود خانم‌ها نباید به سر کار بروند» شاید به خاطر آسیب‌ها و پیامدهای منفی اشتغال زنان است که در جامعه بروز و ظهور پیدا کرده است. البته این مهم را نباید از نظر دور داشت که گاهی اشتغال زنان منشأ خیرات و برکات ارزشمندی برای جامعه و خانواده می‌شود، ولی هرگاه این مهم تبعات ناخوشایندی را به دنبال داشته باشد یا با کرامت ذاتی زن و کیان خانواده، سلامت جامعه و نقش اصلی زن تعارض نماید در این فرض، ترک اشتغال برای زن ارجحیت و گاهی ضرورت دارد و آن در جایی است که اشتغال زن باعث گناه گردد.

۱. اِشکال در ایفای نقش‌های خود در منزل.

# احساس بیهودگی و بی‌ارزشی نیز می‌تواند از آسیب‌های مادران شاغل باشد، به خصوص اگر از سوی همسر یا فرزندان حمایت کافی و قدرشناسی لازم صورت نپذیرد.

# از جمله پیامدهای آشکار روی آوردن زنان به اشتغال، بی‌کاری مردان است.

== منابع ==