دوره‌های اخباری‌گری: تفاوت میان نسخه‌ها

هرچند در عصر حضور و در زمان [[امام صادق(ع)]] و [[امام باقر(ع)]] گرایش‌هایی به نام حدیث‌گرایی بود اما آغاز اخباری گری به معنای حدیث گرایی (نه یک مکتب) در عصر غیبت است که با شیخ صدوق آغاز گردید. استرابادی که او را مؤسس مکتب اخباری می‌دانند خود معتقد است این مکتب با فقهایی مانند علی بن ابراهیم قمی، صدوق، ابن قولویه، کلینی آغاز گردیده است. قرن چهارم را می‌توان اوج قدرت مکتب حدیث‌گرای قم به حساب آورد. از فقیهان حدیث‌گرا در این دوره، می‌توان کسانی همچون [[کلینی]]، [[علی ابن بابویۀ قمی]]، [[ابن قولویه]]، و [[شیخ صدوق]] را برشمرد که در تألیف کهن‌ترین مجموعه‌های فقهی‌حدیثی نقش عمده‌ای ایفا نموده‌اند.<ref>اخباریان، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۹، ص۵۳۷.</ref> در مقابل این عالمان، فقیهانی مانند [[سید مرتضی]]، [[شیخ مفید]]، [[شیخ طوسی]] حضور داشتند.

== بنیانگذاری محمد امین استرابادی ==

محمد امین استرابادی (متوفی ۱۰۳۳) را بنیانگذار مکتب اخباری می‌دانند.<ref>پیدایش، سیر تطور و تداوم اخباری‌گری، فائز قاسم، شریفی محمد، دوفصلنامه کتاب قیم، پاییز و زمستان ۱۳۹۳، دوره ۴، شماره ۱۱ (ویژه علوم قرآن و حدیث)</ref> اخباریگری جدید که از ملّا امین استرآبادی آغاز شد، دارای دیدگاه‌های ویژه‌ای است.<ref>حدیث پژوهی، مهریزی، مهدی، ج۱، ص۹۸.</ref> اوج جریان اخباری‌گری در زمان او شکل گرفت. او متأثر از استاد خود میرزا محمد استرآبادی که گرایش اخباری داشت بود و نخست کتابی به نام الفوائد المدنیة تألیف کرد، و در آن اجتهاد را در استنباط احکام شرعی حوادث واقع مورد انکار قرار داد.<ref>ادوار اجتهاد از دیدگاه مذاهب اسلامی، جناتی، محمدابراهیم، ج۱، ص۳۰۹</ref>

اخباریگری به صورت یک مکتب با یک سلسله اصول معین که منکر حجیت عقل باشد، و همچنین حجیت و سندیت قرآن را به بهانه اینکه فهم قرآن مخصوص اهل‌بیت پیغمبر است و وظیفه مسلمانان رجوع به احادیث اهل بیت است منکر شود، از محمد امین استرابادی آغاز گردید. اخباریان از این پس است که می‌گویند اجماع، بدعت اهل تسنن است و از میان ادله اربعه یعنی کتاب و سنت و اجماع و عقل، تنها سنت را حجت می‌دانند. آنها مدعی هستند که همه اخباری که در کتب اربعه آمده صحیح و معتبر بلکه قطعی الصدور است.<ref>ده گفتار، مطهری، مرتضی، ج۱، ص۱۰۴.</ref>