خودشناسی: تفاوت میان نسخه‌ها

خودشناسی در مکتب‌های مادی و غیر مادی مورد بحث قرار گرفته است. در مکاتب مادی، خودشناسی مورد توجه قرار گرفته تا انسان بتواند استعدادهای خودش را شناخته، از آن بیشترین فایده و لذت مادّی را ببرد؛ ولی در مکتب‌های الهی، به ویژه اسلام، خودشناسی از آن جهت مورد توجه قرار گرفته که می‌تواند سعادت مادی و معنوی انسان را تأمین کند.

پرداختن به خودشناسی، پیشنیه‌ای طولانی داشته که در آثار تاریخ‌نویسان باستان به آن اشاره شده است. برای نمونه بر سردر یکی از معابد در یکی از شهرهای باستانی یونان نوشته شده بود «خود را بشناس!»، که این کلام در دوره [[سقراط]] و [[فیثاغورث]] مبنای فلسفه یونان قرار گرفت.<ref>مصباح یزدی، محمد تقی، به سوی خودسازی، قم: مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی جدوم، ۱۳۸۱، ص۲۰ و ۱۹.</ref>

همه حکیمان، اولیاء، پیامبران و امامان(ع) سفارش به خودشناسی کرده‌اند. مکتب‌های آسمانی، به ویژه اسلام که ریشه در وحی و الهام دارد، شناختی را از انسان ارائه می‌دهند که واقع بینانه تر و شامل همه ابعاد وجودی او است.

برای خودشناسی، انواع گوناگونی مانند نوعی، اخلاقی، فطری، انسانی و عارفانه ذکر کرده‌اند، که یکی از مهمترین آنها خودشناسی اخلاقی است.

خودشناسی اخلاقی یعنی شناخت انسان از آن نظر که دارای استعدادها و نیروهایی برای تکامل خود است.<ref>به سوی خودسازی، ص۱۹.</ref> خودشناسی یعنی شناختن استعدادها، گرایش‌ها، بینش‌ها، و سرمایه‌هایی که خداوند در اختیار انسان گذاشته است. خودشناسی به پاسخ به این سه سؤال می‌پردازد که چه بوده‌ایم، چه شده‌ایم و چه باید بشویم.

* مغرور نشدن از صفات مثبت و ناامید نشدن از صفات منفی؛