چشم زخم: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پاسخ}}چشم زخم، باوری عرفی شایعی است که برخی نگاه‌های حسدآمیز یا ستایشگر یا بدخواه را دارای گزند و آسیب می‌داند که ممکن است بر انسان‌ها تأثیر بگذارد. دلیلی عقلی بر رد یا اثبات چشم زخم وجود ندارد. قرآن کریم صراحتی در باب چشم زخم ندارد اما برخی آیه [[و إن یکاد]] را به چشم زخم نسبت می‌دهند. در روایات درباره چشم زخم مطالبی آمده است که آن را تأیید می‌کند.

چشم زخم از نظر عقلی امر غیرممکنی نیست، چراکه طبق نظر بسیاری از دانشمندان عصر حاضر، در برخی از چشم‌ها نیروی مغناطیسی خاصی نهفته که کارکردهای عجیبی دارد و با تمرین می‌توان این استعداد درونی را پرورش داده و آن را آشکار کرد، از جملهٔ این موارد می‌توان به خواب مغناطیسی<ref>ر. ک. تفسیر نمونه، ج۱، ص۳۸۲.</ref> اشاره کرد.

الف. روایاتی که به‌صراحت حقیقت چشم زخم را تأیید کرده‌اند: [[امام علی(ع)]] می‌فرماید: «چشم زخم حق است و توسل به دعا برای دفع آن نیز حق است.»<ref>نهج البلاغه، فیض کلمات قصار، شماره ۴۰۰.</ref> پیامبر(ص) می‌فرماید: «چشم زخم مرد سالم را روانه قبر و شتر سالم را در دیگ قرار می‌دهد.»<ref>طباطبایی، المیزان، ج۲۰، ص۵۲.</ref>

ب. روایاتی که ضمن تأیید وجود چشم زخم، چگونگی دفع آن را بیان می‌کنند: طبق روایتی «اسماء بنت عمیش» خدمت پیامبر(ص) رسیده و عرض کرد: «گاه به فرزندان جعفر چشم می‌زنند. آیا رَقیه‌ای،(دعای جلوگیری از چشم زخم) برای آن‌ها بگیرم؟» پیامبر(ص) در پاسخ فرمود: «آری مانعی ندارد. اگر چیزی می‌توانست بر قضا و قدر سبقت گیرد، چشم‌زدن بود.»<ref>طبرسی، مجمع البیان، دار المعرفه، ۱۴۰۸ ه ۱۹۸۸ م، ج۱۰-۹، ص۵۱۲.</ref>

ج. دسته سوم روایاتی است که صحت تهیه‌ی رَقیه توسط شخص پیامبر برا نوه‌هایش، امام حسن و امام حسین، را تأیید می‌کند: امام علی (ع) می‌فرماید: «پیامبر برای حسن و حسین رقیّه گرفت و این دعا را خواند: «شما را به تمام کلمات و اسماء حسنای خداوند از شر مرگ و حیوانات موذی و هر چشم بد و حسود آن‌گاه که حسد می‌ورزد می‌سپارم» سپس پیامبر (ص) نگاهی به ما کرد و فرمود: «این‌چنین حضرت ابراهیم برای اسماعیل و اسحاق تعویذ نمود.»<ref>حویزی، نور الثقلین، ج۵، ص۴۰۰ و تفسیر نمونه، ج۲۴، ص۴۲۸.</ref>

د. روایاتی که اثر مخرب چشم‌زخم را بر فردی تأیید می‌کند: طبق روایت تاریخی، محمدبن‌حنیفه، فرزند امیرالمؤمنین، بعد از سه مرتبه حمله به لشکر معاویه در جنگ صفین دچار چشم زخم شده و یک طرف بدنش فلج گشته و توانایی حرکت از او سلب شد.<ref>طیّب، سید عبدالحسین، اطیب البیان، ج۱۳، ص۱۵۵.</ref>