حدیث حسین منی و انا من حسین
 | این مقاله نیازمند گسترش است. لطفاً اگر تخصص و توانایی گسترش این مقاله را دارید، آن را بهبود بخشید. |
آیا حدیث «حُسَینٌ مِنّی و اَنَا مِن حُسَین» صحیح است؟ مراد از «حسین مِنّی»، «انا من حسین» و «حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ اَلْأَسْبَاطِ» چیست؟
حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْن، حدیثی است که از پیامبر(ص) درباره امام حسین(ع) نقل شده و در آن پیامبر «حسین را از خود و خود را از حسین» دانسته است. بر اساس بخشی دیگر از این حدیث، خدا دوستداران امام حسین(ع) را دوست دارد و حسین(ع) امتی از امت‌ها است. در شرح این روایت گفته شده پیامبر امام حسین را از نسل خود دانسته (حسین مِنّی) و او را در حفظ اسلام با خود یکی شمرده است (انا من حسین)؛ زیرا او جلوی انحراف دین اسلام را گرفت. همچنین گفته‌اند طبق این روایت، مرتبه امام حسین(ع) مانند مرتبه یک امت است.
 نقش حدیث حسین مِنّی در حرم امام حسین(ع) | |
| اطلاعات حدیث | |
|---|---|
| موضوع | انا من حسین |
| به نقل از | پیامبر(ص) |
| راویان | |
| راوی اصلی | یَعْلی عامِری |
| دیگر راویان | محمد بن عبدالله جعفر حِمْیَری، ابی‌سعید حسن بن علی بن زکریا عَدَوی بصری، عبد الاَعلیٰ بن حَمّاد بُرْسی، وَهْب، عبدالله بن عثمان، سعید بن ابی‌راشد |
| سند | |
| منابع شیعه | کامل الزیارات، شرح الاخبار، ارشاد |
| منابع سنی | سُنَن ابن ماجه، سنن تِرمذی، مُسْند احمد |
حدیث حسین مِنّی، در کتاب‌های حدیثی شیعه، مانند کامل الزیارات و در برخی صِحاح سِتّه اهل سنت، مانند سُنَن ابن ماجه ذکر شده است.
متن حدیث و ترجمه
«...فَجَعَلَ (رسول الله) إِحْدَی یَدَیْهِ تَحْتَ ذَقَنِهِ (حسین) وَ اَلْأُخْرَی تَحْتَ قَفَائِهِ وَ وَضَعَ فَاهُ عَلَی فِیهِ وَ قَبَّلَهُ ثُمَّ قَالَ حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ أَحَبَّ اَللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْناً حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ اَلْأَسْبَاطِ.»[۱]
بررسی سندی
حدیث حسین مِنّی و انا من حسین به نقل از پیامبر(ص)، در کتاب‌های حدیثی شیعه، مانند کامل الزیارات نوشته قُولِوَیْه،[۱] شرح الاخبار نوشته قاضی نعمان مغربی[۴] و ارشاد تألیف شیخ مفید[۵] آمده است.
روایت حسین مِنّی، در برخی صِحاح سِتّه اهل سنت، مانند سُنَن ابن ماجه نوشته محمد ابن ماجه[۶] و سنن تِرمذی نوشته ابوعیسی محمد ترمذی[۷] نقل شده و نیز، در مُسْند احمد نوشته احمد بن حَنْبَل[۸] آمده است.
راویانِ سلسله‌سند این روایت، بر اساس نقلی که در کامل الزیارات آمده چنین‌اند: محمد بن عبدالله جعفر حِمْیَری، ابی‌سعید حسن بن علی بن زکریا عَدَوی بصری، عبد الاَعلیٰ بن حَمّاد بُرْسی، وَهْب، عبدالله بن عثمان، سعید بن ابی‌راشد و یَعْلی عامِری.[۱]
بررسی محتوایی
در حدیث حسین مِنّی، پیامبر(ص) «حسین را از خود» معرفی کرده[۱] و به این معنا دانسته شده که امام حسین(ع) از نسل او است.[نیازمند منبع]همچنین پیامبر در این روایت، «خود را از حسین» شمرده است.[۱] مراد از این عبارت را یکی بودن پیامبر و امام حسین(ع) در حفظ اسلام دانسته‌اند. گفته شده همانگونه که پیامبر، دین اسلام را از جانب خدا آورد و گسترش داد امام حسین نیز، با خودداری از بیعت با یزید و تحمل سختی‌های واقعه عاشورا اسلام را از انحراف حفظ کرد.[۹]
درباره عبارت «حسین سِبْطٌ مِنَ االْاَسْبَاط»، سبط را به معنای جماعت و قبیله دانسته‌اند. احمد شرباصی، عالم اهل سنت قرن چهاردهم قمری، احتمال داده مراد از عبارت این است که حسین در بلندی مقام، مرتبه یک امت را دارد؛ یا اینکه اجر و ثواب او مثل اجر یک امت است. به گفته وی، این به دلیل بزرگی فضیلت و عظمت کاری است که انجام داده است.[۱۰]
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ابن قولویه، جعفر، کامل الزیارات، بی‌جا، مؤسسه نشر الفقاهه، چاپ اول، ۱۴۱۷ق، ص۱۱۶.
- ↑ ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه محمدجواد ذهنی تهرانی، تهران، پیام حق، ۱۳۷۷ش، ص۱۵۶.
- ↑ شرباصی، حفیدة الرسول، ص۴۰، به نقل از صافی، لطف‌الله، پرتوی از عظمت امام حسین(ع)، قم، دفتر تنظیم و نشر آثار آیت‌الله صافی گلپایگانی، ۱۳۹۵ش، ص۳۸.
- ↑ قاضی نعمان مغربی، شرح الاخبار، قم، مؤسسه نشر اسلامی، بی تا، ج۳، ص۸۸.
- ↑ الارشاد، بیروت، دارالمفید للطباعه و النشر و التوزیع، چاپ دوم، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۱۲۷.
- ↑ قزوینی، محمد، سنن ابن ماجه، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع، بی‌تا، ج۱، ص۵۱.
- ↑ ترمذی، سنن الترمذی، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۵، ص۳۲۴.
- ↑ احمد بن حنبل، مسند احمد، بیروت، دار صادر، بی‌تا، ج۴، ص۱۷۲.
- ↑ هاشمی نژاد، درسی که حسین(ع) به انسانها آموخت؛ و شریف القرشی، محمدباقر، حیات الامام الحسین، نجف الاشرف، الادب، چاپ اوّل، ۱۳۹۴ق، ج۱، ص۹۴.
- ↑ شرباصی، حفیدة الرسول، ص۴۰، به نقل از صافی، لطف‌الله، پرتوی از عظمت امام حسین(ع)، قم، دفتر تنظیم و نشر آثار آیت‌الله صافی گلپایگانی، ۱۳۹۵ش، ص۳۸.