دعا برای گشایش کارها: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۹ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۳۴

سؤال

لطفاً دعایی که باعث گشایش در کارهای روزمره می‌شود را معرفی کنید.

خداوند متعال می‌فرماید: ﴿و قال ربکم ادعونی استجب لکم؛ و پروردگارتان فرمود: مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم.﴾^[۱] از آیه مذکور بر می‌آید که دعا کردن، محبوب خداوند متعال است و از طرفی بعد از دعا، وعده استجابت داده شده است؛ ولی این وعده مشروط می‌باشد؛ یعنی تنها دعایی به اجابت می‌رسد که شرایط لازم در «دعا» را داشته باشد. از جمله شرایطی که در دعا ذکر شده عبارتند از:

۱. توجه کامل در دعا. ۲. اصرار در دعا و اطمینان نسبت به برآورده شدن آن. ۳. نام بردن آنچه از خداوند می‌خواهد. ۴. تضرع. ۵. گریه کردن، هر چند کم باشد؛ ۶. ستایش خداوند و صلوات بر پیامبر اکرم و اهل بیت آن حضرت(ع) پیش از دعا. ۷. استجابت دعا به مصلحت او باشد.^[۲] ۸. توبه. ۹.حضور قلب؛ ۱۰. اطاعت و به جا آوردن واجبات و ترک محرمات.^[۳]

اگر مشکل انسان مشکلی ویژه است به دعاهایی که وارد شده می‌توان مراجعه کرد. به عنوان مثال اگر انسان به کسی مقروض و بدهکار است، دعای ادای دین و قرض را بخواند، اگر گم‌شده‌ای دارد دعای پیدا شدن گم شده را بخواند و…^[۴]

دعای گشایش کار

۱. نماز رفع عسرت و سختی: حضرت امام صادق(ع) می‌فرماید: چون کارها بر تو دشوار شود، در وقت زوال، دو رکعت نماز بگذار و در رکعت اوّل حمد و اخلاص را بخوان و سپس «انا فتحنا لک فتحاً مبیناً» را تا «وینصرک الله نصراً عزیراً» را قرائت کن. در رکعت دوّم سوره فاتحه و اخلاص و «الم نشرح» را بخوان و این نماز به تجربه رسیده است.»^[۵]

۲. ذکر دعاهایی که برای برآوردن حوائج دنیا و آخرت مفید است، از جمله: الف. حضرت امام صادق(ع) می‌فرماید: بگو: اللهم اجعلنی اخشاک کانی اراک و اسعدنی بتقواک و لاتشقنی بنشطی لمعاصیک و خدلی فی قضائک و بارک لی فی قدرک حتی لا احب تأخیر ما عجلت و لا تعجیل ما آخرت و اجعل غنای فی نفسی و متعنی بسمعی و بصری و اجعلهما الوارثین منی و انصرنی علی من ظلمنی و ارنی فیه قدرتک یا رب و اقر بذلک عینی.»

ب؛ و نیز از حضرت امام صادق(ع) نقل شده که فرمود برای برآورده شدن حوائج دنیا و آخرت بگو: «اللهم اعنی علی هول یوم القیامه و اخرجنی من الدنیا سالماً و زوجنی من الحور العین و اکفنی مؤنتی و مؤنه عیالی و مؤنه الناس و ادخلنی برحمتک فی عبادک الصّالحین.»^[۶]

منابع

↑ غافر/ ۶۰.
↑ نگاه کنید به مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۷ ش، ج۱۵، ص۱۷۶.
↑ نگاه کنید به محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ دوم، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۲۵۴–۲۵۷.
↑ نگاه کنید به قمی، شیخ عباس، مفاتیح الجنان، قم، انتشارات مطبوعات دینی، چاپ سوّم، ۱۳۷۹ش، ص۳۶۸–۸۰۸.
↑ نگاه کنید به همان، ص۳۷۴.
↑ نگاه کنید به همان، ص۶۳۳–۷۰۴.

[1] غافر/ ۶۰.

[2] نگاه کنید به مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۷ ش، ج۱۵، ص۱۷۶.

[3] نگاه کنید به محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ دوم، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۲۵۴–۲۵۷.

[4] نگاه کنید به قمی، شیخ عباس، مفاتیح الجنان، قم، انتشارات مطبوعات دینی، چاپ سوّم، ۱۳۷۹ش، ص۳۶۸–۸۰۸.

[5] نگاه کنید به همان، ص۳۷۴.

[6] نگاه کنید به همان، ص۶۳۳–۷۰۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

@@ خط ۵: / خط ۵: @@
 {{پاسخ}}خداوند متعال می‌فرماید: {{قرآن|و قال ربکم ادعونی استجب لکم
 | ترجمه = و پروردگارتان فرمود: مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم.
-}}<ref>غافر/ ۶۰.</ref>  از آیه مذکور بر می‌آید که دعا کردن، محبوب خداوند متعال است و از طرفی بعد از دعا، وعده استجابت داده شده است؛ ولی این وعده مشروط می‌باشد؛ یعنی تنها دعایی به اجابت می‌رسد که شرایط لازم در «دعا» را داشته باشد. از جمله شرایطی که در دعا ذکر شده عبارتند از:
+}}<ref>غافر/ ۶۰.</ref> از آیه مذکور بر می‌آید که دعا کردن، محبوب خداوند متعال است و از طرفی بعد از دعا، وعده استجابت داده شده است؛ ولی این وعده مشروط می‌باشد؛ یعنی تنها دعایی به اجابت می‌رسد که شرایط لازم در «دعا» را داشته باشد. از جمله شرایطی که در دعا ذکر شده عبارتند از:
 ۱. توجه کامل در دعا. ۲. اصرار در دعا و اطمینان نسبت به برآورده شدن آن. ۳. نام بردن آنچه از خداوند می‌خواهد. ۴. تضرع. ۵. گریه کردن، هر چند کم باشد؛ ۶. ستایش خداوند و صلوات بر پیامبر اکرم و اهل بیت آن حضرت(ع) پیش از دعا. ۷. استجابت دعا به مصلحت او باشد.<ref>نگاه کنید به مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۷ ش، ج۱۵، ص۱۷۶.</ref> ۸. توبه. ۹.حضور قلب؛ ۱۰. اطاعت و به جا آوردن واجبات و ترک محرمات.<ref>نگاه کنید به محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ دوم، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۲۵۴–۲۵۷.</ref>